Bij de aanvang van de show van Gare du Nord stond de Dommelsch zaal van Mezz stampvol. Het publiek verraadde al dat het niet om springerige indierock zou gaan, maar dat er een degelijke show zou worden afgeleverd, getuige de gemiddelde leeftijd. Toen gitarist Ferdy Lancee het podium betrad werd het in eerste instantie muisstil in de zaal en keek iedereen gebiologeerd naar het subtiele gitaarspel. Helaas ebde deze aandacht gaandeweg het intro wat weg, waarmee er wat geroezemoes ontstond. Dat was een teken dat de zaal misschien toch iets meer spanning en climax verwacht had. Gaandeweg het optreden bleek dat de band wel in staat was tot muzikale hoogstandjes, maar steeds ging het niet over de top en bleef het wat braaf. Natuurlijk is Gare du Nord een loungeact, maar waar je op de (vooral oudere) cd’s van deze act nog wel dansinvloeden tegenkomt, werden deze live weinig gebracht en bleef er dus meer een jazzpop-band over, met af en toe een lichte flirt naar de loungesfeer van de cd’s. De praatjes tussendoor waren weliswaar erg leuk en illustrerend, het droeg niet bij aan het tempo van de show. Ook de pauze halverwege het optreden riep vraagtekens op. Zangeres Dorona Alberti had misschien nog wel het meeste de aandacht door haar fascinerende stemgeluid en overtuigende verschijning. De band was verder kwalitatief echt wel dik in orde, maar de spanning ontbrak. Natuurlijk, lounge is niet bedoeld om uit je dak te gaan, maar er mag zeker op het podium van een popzaal wel wat meer ‘schwung’ inzitten. Veel publiek in de uitverkochte zaal verklaarde ook dat ze “stoelen en banken een welkome aanvulling hadden gevonden”, omdat Gare du Nord (ook op cd) nou eenmaal “de perfecte achtergrondmuziek is”. Daar is niks mis mee, getuige de massale opkomst, maar een beetje spanning kan geen kwaad, toch? Gezien: Gare du Nord, Mezz, Breda. 24 januari 2008