Aan The Mirrors de eer om de avond van de grond te laten komen. De band start de set met een warrige jam, althans zo doet de waarschijnlijk ingestuurde intro overkomen. Opvallend is het imago van de heren. Met vier man sterk, waarvan drie goed gekleed, valt de vierde uit de toon, omdat het lijkt alsof hij uit een trashmetalband afkomstig is. Natuurlijk uiterlijk vertoon zegt uiteraard niet alles, maar het kenmerkt de band wel. De zang is zuiver maar klinkt af en toe wat ongeïnteresseerd. Als frontman Bart halverwege de show wederom de band een jam laat afwerken zakt het tot op dan redelijke opgeleefde optreden weer in. Het is jammer van de set, want het is niet te ontkennen dat The Mirrors opgewekte en goed gestructureerde popnummers maken. De meerstemmigheid is daarbij een extra pluspunt. Herkenbare melodietjes die blijven hangen is wat de band achterlaat. Volgende keer zal de band meer aandacht moeten besteden aan de setopbouw en podiumpresentatie om echt te overtuigen bij het publiek. Vervolgens is Wake aan zet. De heren van Wake ogen een stuk wakkerder dan The Mirrors, voor zover de twee aan elkaar te spiegelen zijn. Wake is uiteraard geen onbekende van het Bredase publiek en gaat al wat langer mee dan de gemiddelde Uit Je Hok-deelnemer. Wake is dan ook binnenkort in de 013 te aanschouwen als B-stage-kandidaat. Al vanaf het begin van de set is duidelijk dat Wake rockt. De gitaar klinkt als een zak gruiszand dat achter een 4x4 over een landweg gesleept wordt met 120 km per uur en de drums bestaan uit mokerslagen begeleidt door een muur van basgeluid. Het enige minpuntje is de verstaanbaarheid van de zang, dat vaker een euvel is in het Mezz café. Het publiek kan echter niet anders concluderen dan dat Wake klaar is voor de B-stage voorrondes. The Mirrors & Wake Gezien: Mezz café, dinsdag 6 november 2007