Zondagmiddag in een donker en koud Breda. Geen beter moment om onder gelijkgestemden te genieten van muziek, warmte, een drankje en gezelligheid. Waar doe je zoiets? In het café natuurlijk! Vandaag in Mezzcafé waar Merel Hutten en Kat Leese hun kunsten laten horen. Bij binnenkomst is de sfeer relaxed, met de nieuwe cd van Tori Amos als gangmaker op de achtergrond. Deze gaat uit als Merel Hutten als eerste het podium op gaat. De uitspraak “het zou je buurmeisje kunnen zijn” wordt vaak gebruikt, bij Merel gaat hij écht op. Maar dan wél een buurmeisje waarbij je stiekem onder haar slaapkamer raam luistert als ze haar haar al zingend aan het borstelen is voor de spiegel. In het eerste nummer begint Merel, zichzelf begeleidend op keyboard rustig om af en toe aan te zwellen en daarna weer ingetogen rust te houden. Ze zet meteen de sfeer: lieflijk. Haar stemgeluid is zeer zuiver (ze zit er maar af en toe een toon naast) en kan prachtig hoge vibraties maken. Op deze momenten doet ze me wat aan Anneke van Giersbergen (ex-zangeres The Gathering, Agua de Annique) denken.Dit breekbare wisselt ze af met stevige stukjes. Haar pianospel is soms erg grappig. De nummers doen af en toe wat jazzy aan. Bij twee nummers gebruikt ze een “zoemer”. Ik zelf vind dit instrument meestal alleen tot zijn recht komen bij komische up-tempo nummers. Merel gebruikt hem echter bij meer melancholisch nummers. Een tien voor inventiviteit, maar voor mij had het niet gehoeven. Een zoemer blijft een zoemer en kan toch echt niet tippen aan bijv. een viool, waarvan ik me wel kan voorstellen dat hij bij deze nummers gebruikt kan worden. Buurmeisje Merel praat echter ook als een buurmeisje: veel met veel gegiegel, over de essentie van de nummers. Van die echte vrouwenpraat (zucht). Zoals voor het tweede nummer, dat gaat over de angst voor dingen die mis gaan. Het optreden in Mezz ging voor haar in ieder geval niet mis. Ze kreeg de vijtien man die er waren goed mee. Waar je met een buurmeisje als Merel thee met honing zou drinken met een koekje erbij, zie ik mezelf met een buurmeisje als Kat Leese eerder de stad onveilig maken. Kat haar verschijning doet denken dat het een wat recalcitrant type is. En als ze een paar zinnen gesproken heeft blijkt zij dit ook zo te zijn. Prettig recalcitrant, open, met een grappige draai. Ze heeft een wat ontwapenend effect met haar opmerkingen. Zo meldt ze als één van de eerste dingen dat het vooral saai is in New Zeeland (waar ze opgegroeid is) als je jong bent en dat je er vooral niet heen moet gaan. Nog twee uitspraken van haar die ik kwijt wil: “Dit liedje gaat over stoppen met drinken .“ Daarna plots, met besef van de locatie: ”wat jullie allemaal niet moeten doen hoor!” Of in een liedje over haar ex-vriend twee regels lang alleen maar “blablabla” zingen. Qua podiumpresentatie dus een heel andere belevenis dan Merel Hutten. Ook muzikaal zijn er veel verschillen. Het optreden van Kat begint met keyboard, maar al snel stapt ze over op een elektrische gitaar. Ook wordt ze begeleidt door een man die op een kistje trommelt (mooi geluid). Haar zangkwaliteiten zijn echter minder dan die van Merel. Haar stem komt meer tot zijn recht als ze wat harder zingt. Ze lijkt dan minder te aarzelen en dus ook minder valse noten te maken. Volgens mij ligt haar kracht dan ook in de wat stevigere nummers die ze speelt. Ze weet mij en het publiek dan écht mee te krijgen. Ik zie haar ook wel in een band spelen en zingen, waar ze meer “los” kan gaan qua zang. Jammer dat ze aangeeft tegenwoordig juist wat minder rock te zijn. Aan het eind van haar optreden zijn er toch zo’n 25 man enthousiast. Ik ook, maar mijn portie vrouwelijke psyche heb ik voor deze week wel weer gehad. ik ga naar huis, een singer songwriter-cd draaien. Merel Hutten en Kat Leese Gezien: Mezz café, zondag 18 november 2007