Al vanaf het begin is het belang van Harrington in het geheel duidelijk. De set begint in het donker met enkel zijn virtuoze gitaarspel. In tegenstelling tot de plaat horen we vanavond meer een begenadigd jazz- dan rockgitarist. Na vijf minuten valt Jaar in en horen we meer dan op plaat een knappe samensmelting. Het gitaargeluid is er niet alleen voor een extra melodielijntje hier en daar. De sfeervolle open producties van Jaar zijn gemaakt om in te kleuren met mooie harmonieën.

Gelukkig staat hij niet alleen in dienst van de muziek. Regelmatig krijgt hij de kans om los te gaan. Zijn spel verveelt geen moment en blijft het hele optreden verrassen. Net als je denkt dat hij zijn virtuositeit enkel toont met ellenlange melodieën, blijkt hij zich ook prima te kunnen inhouden. Met een paar noten bouwt hij de spanning net zo knap op als met de volledige gitaarhals.
 

Darkside is vanavond niet alleen naar de Melkweg gekomen. Het duo heeft ook vriend en multi-instrumentalist Will Epstein. Hij speelt vanavond als High Water de songs van zijn debuutalbum The Beautiful Moon.

In feite verschilt zijn aanpak niet zoveel met die van zijn vrienden die na hem spelen. Hij legt de basis van zijn songs met toetsen, electronica en loop pedalen en voegt daar live zang, saxofoon en extra toetspartijen aan toe. Helaas raakt het kant noch wal. Er is weinig mis met hetgeen hij neerzet, maar het is allemaal zo netjes dat het uiteindelijk een vrij kleurloos geheel is.

Epstein komt beter uit de verf als hij in de toegift van Darkside meespeelt. Daar horen we ook ineens wat meer Nicolas Jaar terug. Veel meer dan de rest van de show krijgen we een geluidscollage zoals we horen op zijn soloalbum Space Is Only Noise. Het collage bestaat uit een minutenlange geluidsuitbarsting waar de door Jaar gecontroleerde gitaarfeedback in gevecht is met een enerverende saxofoonsolo van Epstein. De spanning van anderhalf uur samengebalt in tien minuten vakmanschap.