Niemand droomt ervan voor lege zalen op te treden, maar het zal Snagman weinig deren. Draaien in Paradiso’s bovenzaal mag geen straf heten. Sterker: de Amsterdammer is met het optreden beloond voor zijn winst in de DJBroadcast contest. Het twintigkoppig publiek oogt klein voor een thuiswedstrijd, temeer omdat Boratto nog moet beginnen. Wat te doen in zo’n situatie? Snagman gaat voor de weg van de minste weerstand en het bewijs van goed gedrag. De kunst van het openen is hem niet vreemd, maar Snagman is morgen geen trending topic.

Aandelen Gui Boratto zitten al jaren in de lift. Er zijn mensen die minder dan drie gelauwerde albums in vijf jaar produceren. “Ga er lekker voor zitten, dan ga ik op de praatstoel”, lijkt de Braziliaan te zeggen als hij een half uur te laat begint. Met Striker, van zijn laatste album III, horen ook de mensen op de gang dat de hoofdact is begonnen. Boratto’s symfonieën van synth, pop en zware bassen zijn alles behalve onherkenbaar. Zijn verhaal staat constant open voor interpretatie. Doet Stems From Hell denken aan een warme lentedag, of klinkt het alsof je je leven op straat niet veilig bent? De uitwerking is voor iedereen gelijk: oncontroleerbare Gui Mania.

Het inzetten van No Turning Back luidt het definitieve einde van de beschaving in. Podium en schouders worden beklommen, de Braziliaanse vlag tevoorschijn gehaald. Te beroerd voor een sit down blijkt Paradiso ook niet. Boratto trekt dankbaar de vlag over zijn schouders en het sambabloed kruipt direct waar het niet gaan kan. Het laatste kwartier wordt de percussie bijna letterlijk en zeker figuurlijk in het zonnetje gezet. Na anderhalf uur is Gui Boratto weer volledig voorspelbaar gebleken, maar wordt hij door zijn ijzersterke repertoire op handen gedragen.

Als Applescal de landenwedstrijd nog niet had beslist, dan doet Nuno Dos Santos dit wel. Geboren in Portugal, maar vanwege uitzonderlijk talent natuurlijk jaren geleden al genaturaliseerd. Indrukwekkend en wellicht ook enigszins onverwacht, weet Nuno Dos Santos de laatste restjes energie uit de nog altijd volle zaal te knijpen. Bewust of niet, lijkt hij het duistere van Boratto en het zweverige van Applescal even in zijn set te verenigen. Het duurt echter niet lang voor de gedachten aan beide voorgangers verdwenen zijn, en plaats hebben gemaakt voor opperste concentratie. Met Domino van Oxia halverwege als herkenbaar ijkpunt, lijkt er vanavond geen limiet te zijn aan het aantal euforische uitbarstingen. Ondertussen doen de jongens van Beesmunt Soundsystem boven niet onverdienstelijk hun best om een entourage te verzamelen. Als om vijf uur de lichten aangaan, is het in beide zalen nog druk. Bij de garderobe dezelfde lichte paniek als vijf uur eerder. Met frisse tegenzin neemt het publiek afscheid van de twaalfde editie van 5 Days Off.

Gezien: 5 Days Off dag 5: Gui Boratto, Applescal, Nuno Dos Santos, Paradiso, 11 maart 2012