Bij binnenkomst is het even zoeken naar de kleine grote man. Dit keer namelijk geen 'God is a DJ' taferelen op het reusachtige podium. Nee, de introverte Jeff Mills staat in een sobere booth vooraan tussen het dansende publiek. Met vier decks, zijn vertrouwde Roland drumcomputer en een flightcase vol cd's in de aanslag mag de techno-goeroe het publiek zeven uur lang het hoofd op hol brengen. 

Uit het niets schuifelt ineens een Balinese danseres het podium op. Gepaard met tropische Gamelan klanken laat Mills hiermee toch weer die warme liefde voor muziek en daarmee zijn diversiteit zien. Het is immers niet de eerste keer dat de man uit Detroit een zijsprong maakt naar andere stromingen. Wie herinnert zich niet zijn samenwerking met het Montpellier Philharmonisch Orkest, waarin hij klassieke en elektronische muziek tot absolute perfectie laat samensmelten?

Rond enen schalt de Mills-klassieker The Bells door de speakers. Een golf van herkenning overspoelt de menigte en even lijkt de donkere zaal te ontdooien. Trouw wachten de bezoekers op die kleine hoogtepunten, die soms wel een kwartier op zich laten wachten. Handen in de lucht?! Of nee, toch nog niet?! Wellicht is dat onvoorspelbare ook gewoon de kracht van Jeff Mills. Een ding is zeker; het publiek is overduidelijk optimaal aan het genieten. Tracks als D.N.A. en Late Night worden dan ook gulzig verslonden door de dansende menigte.