Het café van het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond, waar Sonic Soirée, de maandelijkse versie van Sonic Connections plaats vindt, zit aan het begin van de avond al aardig vol. Zodra de bel klinkt -het teken dat het eerste optreden zo gaat beginnen-, stroomt het publiek gestaag de Rode Zaal binnen. Het is zoeken naar een plekje; dat betekent geen comfortabele zitkussens meer en zelfs een afgeladen balkon. Net op het moment dat de laatste mensen gehaast naar binnen stappen, gaan de lichten uit.

Kort daarna betreedt de Vlaamse Liesa van der Aa het podium. Met een zacht stemmetje verkondigt ze dat de avond begint met ‘een korte intro op wat komen zal’. Nieuwsgierig wacht het publiek af – want wat kan er dan allemaal gebeuren met één viool en één effectenbak? Een heleboel. Liesa van der Aa mag dan in haar eentje zijn, als je je ogen sluit zou je dat niet zeggen. Snel en behendig drukt ze op de knoppen en pedalen en met het kenmerkende geluid van haar viool krijgen haar nummers stuk voor stuk vorm. Met nummers als Louisa’s Bolera, Rid Of Me (cover PJ Harvey) en Mozart, laat Liesa zien dat ze meer dan weet waar ze mee bezig is. Zelfs met het op één na laatste nummer, dat helaas nog niet af is (“’t Is wat ’t is hè”) weet ze het publiek stil te krijgen.

Als Liesa van der Aa ook haar laatste nummer heeft gespeeld vertrekt het publiek opgewekt naar het café. Niet alleen voor een drankje, maar ook voor een bezoek aan de Amsterdamse Case Mayfield. Hier hangt uiteraard een heel andere sfeer: het café is knus, maar rumoerig. Hierdoor komt de singer-songwriter misschien niet geheel tot z’n recht, maar ondanks dat vormt het publiek al snel een kleine kring rondom het smalle podium. Binnen een mum van tijd zit het café tjokvol. Nu een drankje halen lukt niet meer, maar in plaats daarvan moeten luisteren naar Case Mayfield is ook geen straf.

De laatste artiest van de avond is ook van Vlaamse afkomst: de band Tommigun, uit Brussel. Hiervoor verplaatst het publiek zich weer naar de Rode Zaal, die ook dit keer in hoog tempo volstroomt. De band heeft er zin in; de fles wijn staat zelfs al klaar. Waar je op hun MySpace de indruk krijgt dat de band slechts uit een man en een vrouw bestaat, staan er vanavond maar liefst vijf bandleden op het podium. Tommigun is een band waar je je bij elk nummer afvraagt wat er nu weer gaat gebeuren. Van zachte, liefdevolle duetjes tot snoeiharde uitspattingen – het komt vanavond allemaal even voorbij. Wat ook opvalt, zijn de kenmerkende stem van zangeres Kaat Arnaert en haar aparte manier van doen. De band sluit hun optreden af met het serene Sun On My Face.

Dan verlaat de band onder luid applaus het podium. De lichten gaan weer aan en het publiek vertrekt kalm richting de uitgang. Het was dan misschien een redelijk rustige avond, maar niettemin muzikaal geslaagd.

Gezien: Liesa van der Aa, Case Mayfield en Tommigun in de Brakke Grond, 6 januari 2011.