Het is vrijdagavond en voor de deur van de Winston staat een lange rij te wachten om naar binnen te kunnen. Het regent dat het giet. Om iedereen die nog in de rij staat de kans te geven te genieten van Ice Cream Van begint het optreden een goede twintig minuten later.
De zaal vult zich met jong publiek, hippe meisje en coole jongens van rond de achttien jaar. Het staat vol voor het podium als de band onwennig van start gaat. De band bestaat al een jaar of drie, maar pas een aantal maanden in deze samenstelling. Bassist Maarten is de nieuwe aanwinst van de band. Hoewel onwennig, het eerste nummer knalt er direct goed in. Een stevig rocknummer, waarbij meteen de eerste voeten van de vloer gaan.
Voor de sterke teksten hoef je deze avond niet in de Winston te zijn, die zijn nauwelijks verstaanbaar. Dat is ook meteen het zwakke punt van deze band. Hoewel de muziek instrumentaal goed in elkaar zit, mist de zanger de kracht in zijn stem om hier bovenuit te komen. Het lijkt soms alsof hij de baard nog in de keel moet krijgen. Maar dat lijkt het publiek niet te deren. Het voelt bijna aan als een schoolfeest, de meisjes staan voor het podium met elkaar te dansen en de jongens staan stoer aan de bar.
Hoewel drummer Maxim volledig verscholen zit achter de bandleden speelt hij allerminst een bijrol deze avond. Zijn geluid is een sterke basis samen met de basrifs van Maarten. Dit geeft gitaristen Wouter en Ivo de ruimte om af en toe korte solo’s te geven, evenals Phil op de Korg. De band is geïnspireerd door The White Lies, Foo Fighters, Queens of the stone age, Red Hot Chilli Peppers en Kasabian. Toch is hun eigen muziek maar moeilijk in een hokje te plaatsen. Het intro van het nummer Herman doet een beetje aan The Dire Straits denken, terwijl het volgende nummer weer veel funkier is.
Qua podiumperformance zouden er nog wel flinke verbeteringen doorgevoerd kunnen worden. De bassist kijkt of hij liever achter het podium zou wegkruipen dan erop te staan en de wissels tussen de nummers verlopen nog erg rommelig. Na het laatste nummer start zanger Ivo vrijwel direct met de toegift, zonder dat het publiek er uberhaupt om gevraagd heeft. Wanneer na dit nummer, dat echt het laatste nummer was, wél geroepen wordt om meer moet de band het publiek teleurgesteld achterlaten. Lang zal die teleurstelling echter niet duren, de volgende band staat alweer te popelen om het podium te betreden.