Om zeven uur gaan de deuren van Paradiso open en stroomt het eerste enthousiaste gedeelte van het redelijk jonge publiek binnen. Niet alleen om vooraan te staan bij Blood Red Shoes verzamelen mensen zich al vroeg voor het podium, ook Pulled Apart By Horses mag gehoord worden. Na het optreden van deze harde indierock band in de kleine zaal van Paradiso in september vorig jaar, gaan er veel positieve geluiden de ronde. Een klein groepje die-hard fans kan bijna niet wachten tot de band gaat spelen. Helaas voor deze early birds, maar een geluk voor de band zelf, start Pulled Apart By Horses pas om kwart over acht en staat zo voor een volledig gevulde grote zaal van Paradiso.
Pulled Apart By Horses, oftewel gevierendeeld door paarden, is wel een erg streng oordeel. Ondanks dat het geluid enkele decibellen te hard staat en het enigszins pijnlijk aan de oren is, voelt het zeker niet als vierendelen. De energie en het plezier dat er van deze vier jongens afstraalt is de eentonige piep in de oren achteraf wel waard. Het kleine groepje fanatieke fans zingt alle teksten mee. Uit dankbaarheid voor deze toewijding draagt zanger Tom Hudson zelfs het laatste nummer op aan een van de meisjes. Als je van de wat hardere indierock houdt, dan moet je deze band gehoord hebben.
Maar nu over naar waar toch wel iedereen op wacht: Blood Red Shoes. Dit duo uit Brighton, bestaande uit Steven Ansell (zang en drums) en Laura-Mary Carter (zang en gitaar) is na de tour na hun eerste cd van ongeveer anderhalf jaar geleden terug om Europa te verpletteren met tweede album Fire Like This. Vreemd genoeg is debuut Box of Secrets geen complete hit geworden, al lijkt het niveau van de cd moeilijk te overtreffen.
Steven Ansell neemt eerst even uitgebreid de tijd om versteld te staan van het publiek: “Nog nooit hebben wij voor zo’n groot publiek gespeeld”, zegt hij, onder de indruk. Het publiek kan niet wachten om los te gaan op de nummers als It’s Getting Boring By The Sea, ADHD en I Wish I Was Someone Better. De pit gaat er per direct hard aan toe en het is onmogelijk om stil te blijven staan. Het is geweldig om te zien hoe makkelijk Steven drumt en zingt tegelijk zonder ook maar een slag of een noot te missen. Laura-Mary, die normaal niet onder de indruk lijkt te zijn van wat om haar geen gebeurt, staat duidelijk te genieten. Krijgt de band dan eindelijk de erkenning die zij verdient?
Blood Red Shoes zet deze avond een goede mix neer van oude, bekende en nieuwe nummers. Fire Like This is nog een slagje harder dan Box of Secrets en ideaal om het publiek in beweging te houden. Niet veel bands lukt het om de temperatuur van Paradiso tot een hoogte te laten stijgen dat het lijkt of het hartje zomer is. De een na de ander beklimt het podium en een golf van crowdsurfers stroomt over het publiek.
Tijdens de toegift van drie nummers is het eindelijk tijd voor You Bring Me Down, waarbij het samenspel van de twee helemaal klopt. De toegift wordt in stijl afgesloten wanneer allereerst Steven het publiek in springt. Heel stijlvol en gracieus laat Laura-Mary zich eveneens in de massa glijden. Zo wordt de band -volledig terrecht- op handen gedragen.
Gezien: Blood Red Shoes, Paradiso, 17 maart 2010