Wanneer je als Belg straks trots terugkijkt op 2010, dan komt dat zeker niet door goed voetbal en ook niet door een nieuwe regering. Waarschijnlijk wel door het grootste televisiespektakel van Europa, het Eurovisie Songfestival. Drie minuten gevoeligheid van de twintigjarige Tom Eeckhout met enkel een akoestisch gitaar en intiem spotlicht hebben België gehuld in euforie. Het ingetogen lied Me And My Guitar is allereerst door de halve finale gekomen om vervolgens in de finale strak op een zesde plaats te eindigen.

Amper een maand later staat Eeckhout, oftewel Tom Dice, klaar om de Nederlandse podia te laten zien dat er leven is na het songfestival. In Paradiso wordt met de presentatie van het album Teardrops een voorproefje gegeven op de Nederlandse tour die dit najaar volgt.

Het lijkt te zomers buiten, maar gek genoeg stroomt de kleine zaal net voor aanvang binnen de kortste tijd vol. Hierdoor mist niemand de eerste noten van Me And My Guitar. Daarna volgen twaalf nummers. Zeker geen set van dertien in een dozijn: de zeskoppige band van Dice voegt een flinke scheut dynamiek en plezier toe aan het repertoire. Dit werkt aanstekelijk in de intieme setting van vanavond.

Echt lastig te doorgronden wordt de poprock van Dice nooit. Al bij het tweede nummer, het up-tempo Murderer, klapt het publiek, met opvallend veel stelletjes, gretig mee. In de verte klinkt, zonder te storen, een typisch akkoordje van Marco Borsato door. Ook Forbidden Love maakt duidelijk wat los in de zaal; door het improviserend vermogen van de band krijgt toetsenist Matyas Blanckaert de ruimte voor een lange en meeslepende pianopartij.

Dan is het tijd voor zonnebrand, parasols en zand tussen de tenen met de aankomende single Lucy. Met projecties op de muur van Tom en Lucy aan het strand van Los Angeles moet het vanavond duidelijk zijn dat we Toms concert leuker vinden dan het WK voetbal. “Ik wil het voetbal eigenlijk wél volgen”, grapt Dice. Wederom krijgt hij de zaal aan het klappen en zwaaien.

Het zelfde laken en pak met Carrying Our Burden. Met veel basgitaar, flinke uithalen en een heuse grunt bij de laatste woorden, valt ook het ruigste lied van vanavond in de smaak. Zo belanden we in een klein uur van de ene in de andere stijl. Dice gaat in dit prille stadium van zijn carrière professioneel met deze wisselingen om.

Toch zijn er wat dingen waar aan gesleuteld kan worden voordat de tourbus definitief vertrekt. Zo presteert Tom het bij veel van zijn nummers een echo te produceren door simpelweg het einde van een zin twee keer te zingen. Een geforceerd en overbodig trucje. Ook opvallend is het contrast tussen de vele liefdesliedjes en de stijl van het nummer Miss Perfect. Om na een serie zoete en zomerse popliedjes opeens tekeer gaan met eindeloos te “Shut the fuck up”-en slaat de plank een beetje mis.

Al met al maakt Dice een debuutjaar door met een vliegende start. Ruim honderdtwintig miljoen Europeanen gingen Paradiso al voor, maar de verrassing van Dice van een volle zaal is er niet minder om. Met een gevarieerd album met frisse en energieke nummers en als de trots van zijn land kan Dice met vertrouwen de toekomst tegemoet treden. 

Gezien: Tom Dice, Paradiso, 23 juni 2010