Na een afwezigheid van enkele jaren is Spoon eindelijk weer op Nederlandse bodem te vinden. Met een korte, zes dagen durende tour door Europa, komt de band ook Amsterdam verrijken met zowel nieuwe als oude creaties. De avond kan beschreven worden als een avond vol nostalgische ritmes en frisse klanken, al dekt dit nog niet helemaal de lading.
In het voorprogramma staan The White Rabbits, wiens in 2009 uitgekomen cd, It’s Frightening, geproduceerd is door Spoon’s vocalist en gitarist Britt Daniel. Naar eigen zeggen is bovengenoemde ‘een groot fan’ van The White Rabbits. En terecht. De uit zes man bestaande band afkomstig uit Columbia, Missouri is er zeker één om in de gaten te houden. Met hun veelzijdigheid en afwisseling van instrumenten zijn ze een goede voorbode voor de hoofdact van de avond.
Het was na Gimme Fiction (2005) en Ga Ga Ga Ga Ga (2007) (respectievelijk: een underground culthit, en een indie Billboard 200 hit) even wachten op een nieuw meesterwerk, maar dan heb je ook wat. Op 18 januari 2010 is de cd Transference uitgekomen en het is er weer een zoals we van Spoon gewend zijn. Met excentrieke en experimentele geluidselementen, net als op de voorgangers, is de nieuwste baby van het muzikale viertal weer een verrijking van hun repertoire. De stem van Daniel klinkt perfect door tussen afwisselende pianoklanken in bijvoorbeeld het nummer Nobody Gets Me But You. Ook in Written In Reverse zijn er prachtige sporadische wisselingen van ritmes te horen, op zowel het gebied van de drums en de gitaar als de piano.
Animato. Levendig. Zo kan de mix tussen oude en nieuwe liedjes, die elkaar in opzwepend tempo opvolgen, genoemd worden. Met de tijd is ontzettend efficiënt omgegaan, wat resulteerde in een tracklist van maar liefst 23 nummers en geen saai moment van de publiekskant die ‘niet stil kon blijven staan’. Van Gimme Fiction speelde de band I Summon You op elektrische gitaren, in plaats van akoestisch, wat het lied een verrassende wending gaf.
Sowieso heeft de band maar het minimale nodig, zoals bijvoorbeeld een tamboerijn, sambabal of trommel (voor de gelegenheid gespeeld door een van de zangers van The White Rabbits), om hun liedjes het maximale te geven en wat juist die sound is die Spoon tot Spoon maakt. Dat maakt het dat hun liedjes fijn blijven om naar te luisteren en niet snel zullen vervelen. En zeker niet na een concert als dit.
Ondanks het prachtige concert dat de jongens weggaven was er van sommige kanten uit het publiek toch ‘commentaar’ te horen. Spoon zou teveel ‘oude nummers’ hebben, en te weinig van de nieuwste cd. Dit is natuurlijk maar hoe het bekeken wordt; van de nieuwste cd werden er tijdens het concert zes van de elf nummers gespeeld. Van alle zeven albums die de heren tot nu toe hebben gemaakt, zijn er van het laatste album in verhouding alsnog het meeste liedjes gespeeld. En wanneer een band zeven van zulke mooie post-indierock albums kan maken, zou het zonde zijn niet de oudere, en tevens geweldige, nummers te spelen.