De deuren gaan om negen uur open en het begint langzaam, bijna aarzelend, wat drukker te worden. Achter de met kerstlampjes versierde draaitafel staat de drukke dj lekkere surfrock 'n roll-punk-plaatjes te draaien en Akhnaton is voor vanavond veranderd in een rockabilly paradijs. Het publiek laat niet lang op zich wachten en al snel is de zaal gevuld met vetkuiven, opgerolde spijkerbroeken en leren jasjes – biertjes in de ene hand, een peuk in de andere. De Mokumse trots spat ervan af.
De apparatuur staat eenzaam te wachten om bespeeld te worden, achter het podium hangt de kenmerkende rood-witte The Works-vlag, daarboven hangt een burlesque discobol te draaien.
Dan is het zover. Mensen beginnen te klappen en te juichen en van achter komen de mannen met hun instrumenten, gekleed in dezelfde rood-witte blokken als in de vlag achter het podium, en ze springen het podium op. Marko, alias 5 ft 7’’, struikelt zowat en gooit zijn maracas baldadig tegen het drumstel aan: “Laten we gaan met die banaan!” Ze openen met een nummer dat niet op het album staat, Beauty Sleep, waarna 5 ft 7’’ ons laat weten dat het volgende nummer een ode is aan de vrouwelijke rondingen. Hij vertelt enthousiast dat ze onlangs een clip hebben opgenomen, en “binnenkort komt die clip, weet ik veel, op Discovery Channel!”
De rock ‘n roll-grooves worden in een snel punktempo gespeeld en de drummer (opzienBarend van der Meer) slaat meedogenloos op zijn drumstel. Gitarist Gilian, Profundo P., beweegt alsof hij in de jaren ‘50 op het podium staat en vormt samen met ‘Raw’ Rogier, de bassist, een onweerstaanbaar scheurend duo. Terwijl 5 ft 7’’ als een ongetemd wild dier erop los beukt en schreeuwt begint het voorheen toch wat tamme publiek los te komen. Overal zie je hoofden op en neer gaan met grote glimlachen en slingerende bewegingen. De mensen kennen de nummers en bijna iedereen zingt enthousiast mee, alsof er een wereldberoemde band op het podium staat. Het is duidelijk dat The Works niet te stoppen is.
Halverwege de set roept 5 ft 7’’ dat het volgende nummer is bedoeld “tegen alle neo Brit-crap” en dat die nieuwe bands moeten opzouten - er komt wederom een bulldozend, bulderend geluid uit de geluidsprekers. Er lijkt geen ontkomen aan en er ontstaat een pit in de niet al te grote zaal. Zo nu en dan grijpt iemand de microfoon uit de handen van de zanger en beukt bevlogen mee. Profundo P. staat met zijn lange benen gespreid over het hele podium en soleert dansend, bijna foutloos, mee met de strakke bas- en drumritmes terwijl 5ft 7’’ als een boksende turner het podium onveilig maakt. De biertjes worden gedurende het optreden netjes bijgevuld en overleven de aanranding van de microfoonstandaard nauwelijks.
De nummers van The Works zijn niet alleen kritisch tegenover de hedendaagse muziek, maar ook schoonheidsidealen, sociale bekrompenheid en Nederlandse vertrutting worden aangekaart. Wie dacht dat (punk) rock ‘n roll was overleden, heeft het goed mis - en 5 ft 7’’, opzienBarend, Raw en Profundo P . zijn er in geslaagd om een heerlijk avondje rauwe dansbare en ongelooflijk harde rock te produceren.
Gezien: Singlepresentatie Mokum Mokum van The Works, Ahknaton, 20 februari 2010