David Bazan speelt gevoelige liedjes in Winston

“I don’t ever regret the shit I did”

Tekst: Laura van der Reijden. Foto's: Marije Luitjens. ,

Het programma van de avond in Winston bestaat uit de jonge Amerikaanse Eva Ellingsworth, de net begonnen zanger/gitarist Postdata en David Bazan, de zanger van Pedro The Lion.

“I don’t ever regret the shit I did”

Eva Ellingsworth betreedt het podium. Dit is dus Eva; een sprankelende persoonlijkheid die hart en ziel in haar muziek legt. Deze spontaniteit zie je zowel in haar liedjes als podiumpresentatie.

Er is genoeg interactie met het publiek. “Do any of you guys come from Oklahoma?”. Ook vertelt ze heel vrolijk dat ze recentelijk begonnen is met het schrijven van liedjes over steden, waarvan ze er al één speelt, genaamd New York City. Er word meegeklapt met het opzwepende tempo van haar nummer Murder.

Na een korte pauze zit daar de uit Canada afkomstige Postdata, ofwel Paul Murphy. Ook hij heeft net een cd uitgebracht, en wel onder de naam Postdata. Zijn muziek is in vergelijking met die van Ellingsworth eerder rustig en melancholiek. Postdata maakt liedjes voor in de huiskamer; geen echte catchy tunes, maar wel heel fijn om mee te luisteren op de achtergrond.  Met muzikale overeenkomsten in de richting van Iron and Wine en Bon Iver is hij een goede voorbode voor de hoofdact: David Bazan.

Aan het eind van de avond is het toch echt tijd voor David Bazan zelf die eveneens vanaf een kruk achter in de zaal richting het podium loopt. De zanger van Pedro The Lion en Headphones houd van observeren en dit hoor je terug in zijn muziek. Nadat enige geluidsmankementen verholpen zijn, zingt Bazan met heldere stem. Zowel onderwerpen als hemel en dood en politieke kwesties passeren de revue in zijn teksten.

Hij maakt zijn publiek (waarvan velen speciaal voor hem gekomen zijn) deel van zijn optreden, door continu een vragenrondje te houden. Dit levert leuke gesprekken op: “Do you regret writing some of your songs?” “No, I don’t regret it, I sometimes just don’t like them anymore. But I never regret shit I did, just shit I didn’t do”.

Dat hoor je terug. Bazan zingt heel open over veelal gevoelige onderwerpen en hij heeft echt een klik met het publiek. De laatste twee nummers speelt hij op een akoestische gitaar gehuld in een rode lichtvloed midden tussen het publiek. Alle elementen voor het perfecte einde van een mooie avond in de kleine Winston Kingdom