Na tal van verregende buitenfestivals lijkt de grillige zomer van 2010 deze zaterdag ook het vijfjarig jubileum van Voltt Loves Summer  op te breken. Gitzwarte wolken trakteren ons rond half elf in de morgen op een pak regen, bliksem en donderslagen. Na een kwartiertje trekt het open en is er de resterende twaalf uur geen vuiltje meer aan de lucht. De poncho’s blijven achterwege, de Ray-Bans in alle kleuren van de regenboog komen er prominent voor in de plaats.

De veerboot vaart dit jaar elke tien minuten, er zijn meer looppaden en het programma is over nog meer vierkante meters verdeeld. Aan alles is dus gedacht om de 12.500 bezoekers een onvergetelijke dag te bezorgen. Onder die bezoekers opvallend veel jongeren van rond de twintig jaar. Het blijkt dat ze tot ver in de zomer nog massaal te porren zijn voor een dagje dansen in de open lucht, een scene die in Amsterdam alsmaar groeit. “We willen niet groter worden”, erkent organisator Bart Skils echter. Podiumhost en Trouw-manager Daan Steures denkt juist dat er nog meer groei in zit: "Het hoofdpodium kan in ieder geval nog verder naar de oever van het IJ, dus dat schept weer meer ruimte.” De bezoeker heeft uiteindelijk het laatste woord, en vindt het over het algemeen niet comfortabel dansen met de drukte op een dag als deze.

Maar gedanst wordt er zeker wel. De lijn van voorgaande jaren, techno op het hoofdpodium bij de helling en allerlei housevarianten op het andere podium in de tent, is doorgetrokken en het publiek weet de aandacht tussen beide podia perfect te verdelen.

De eer van Bart Skils om op de helling te openen lijkt meer uit respect te zijn voor de rest van de gasten. Aan zijn kreukloze dubstep valt niets af te dingen, wel aan de hevig trillende luidsprekers al gevolg van de plastic bedekking tegen de regen. Deze kinderziekte is al snel uit de wereld, als de Amerikanen Deepchord Presents Echospace het overnemen. Deze heren voelen het moment van de dag feilloos aan, en kiezen met een dubtechno-repertoire voor een ideale opmaat naar de sets die volgen: sneller, harder en voller.

In de donkere tent is Ricardo Villalobos intussen druk in de weer met zijn platenselectie. Hij arriveert rijkelijk te laat op het terrein, maar weet door zijn charmes en theater vanachter de deck toch de show te stelen. Na het warmdraaien van Conforce en The Revenge leidt hij de menigte soepel naar de avond. Lijkt het publiek het aanvankelijk aan echte wil om te dansen te ontbreken, bij de hele lange uitsmijter Cowgirl van Underworld gaan de handjes voor het eerst deze dag massaal de lucht in.

Aan opvolger Isolee de nobele taak om het gat dat Villalobos slaat op te vullen. Ook al loopt de tent half leeg, zijn experimentele en melodieuze samples en zijn Moby-look maakt de echte fan nieuwsgierig. Een wat ouder stelletje zegt blij verrast te zijn om ook dit soort betrekkelijk nieuwe namen op Voltt aan te treffen.

De namiddag wordt steeds zwoeler, en daarom staat het voor het hoofdpodium inmiddels vol met popelende fans van Martin Buttrich. Onder een heerlijk zonnetje en oer-Hollandse luchten knalt hij de ene diepe houseplaat na de andere de helling op. Het naderende einde van de zomer wordt gevoeld en daarom vormt elke diepe bas meer reden om te blijven bewegen. Alleskunner Anton Pieete ziet de kans schoon om die sfeer vast te houden. Met zijn live-set en met een climax bij zijn grote hit Siberian uit 2009 onderstreept hij zijn reputatie van zowel rasmuzikant als entertainer.

Terwijl in de tent de Canadees Guillaume & The Coutu Dumonts de experimentele lijn van Isolee doortrekt, is het op het hoofdpodium vanaf dan techno wat de klok slaat. Len Faki leidt in, Adam Beyer maakt het af: een één-tweetje dat de heren wel toe te vertrouwen valt. Faki, vaste kracht van Berlijnse club Berghain, en Beyer, Zweedse technospecialist, brengen platen onder hetzelfde label OstGut Ton uit, en Beyer verzorgt regelmatig remixen van Faki.

Faki kiest dit keer voor een snoeiharde insteek, iets wat hij zelf verwoordt als de diepgang en vrije interpretatie van het technogenre. Terwijl de set alsmaar platter wordt en de melodie ver te zoeken is, wordt het publiek steeds een beetje uitbundiger. Op de valreep is de ommekeer daar, als het volledig stilvalt, en vervolgens klassieker Plastic Dreams wordt ingezet. Inmiddels is het donker en de immense kraan, die ooit boten op de helling hees, steekt hel verlicht boven het publiek uit; het festivalterrein krijgt een geheel nieuwe dimensie. Jaydee komt op het precies het juiste moment: in dit magische schouwspel raakt het publiek volledig in extase.

Terwijl zijn landgenoten Kollektiv Turmstrasse en Matthias Tanzmann de tent platdraaien, weet Adam Beyer al voor hij begint dat hij heel Voltt achter zich heeft staan. Voor wie nog niet wist dat hij headliner was, wordt dat toch helemaal duidelijk als zijn naam luid en duidelijk over het bomvolle terrein wordt meegeschreeuwd. Met een stevige opbouwende stijl stoomt Beyer fier richting het einde van Voltt Loves Summer.

Opvallend veel mensen blijven na de laatste decibellen staan en lijken daarmee een signaal af te geven. Na een paar jaar sturen is de koers van Voltt duidelijk en mag de organisatie alvast heerlijk gaan dromen over de invulling van de volgende editie.

Gezien: Voltt Loves Summer, NDSM-terrein, 28 augustus 2010