Het is de tweede dag van driedaags festival Sonic Connections in de Brakke Grond, wanneer de zaal goed gevuld is met zittend en staand publiek. Het zijn de zusjes Loesje en Martha Maieu, met identieke popjesachtige zwarte ponykapsels, die het podium opkomen. Ze openen samen met hun multi-instrumentale band Blackie and the Oohoos & Ragazze kwartet. De composities zijn soms licht en lieflijk, soms vol en bombastisch. Het publiek zit met open mond te kijken en te luisteren.

De samenzang doet denken aan die van de frontvrouwen van Nouvelle Vague. Zwoel en warm, vrolijk en licht. Het Ragazze Kwartet geeft soms een 'Danse Macabre' sfeer aan de muziek en bij een volgende compositie weten ze juist lichtpuntjes door te laten klinken. Deze geniale muzikanten weten door de diversiteit en perfecte timing een spetterende opening neer te zetten. 

We vervolgen onze avond in de Rode Zaal. Met een rustig en zwaar ritme wordt het publiek verwelkomt door de zes heren van The Go Find. Hoewel zanger Dieter Sermeus enthousiast op het podium staat, blijft het publiek op veilige afstand braaf stilstaan en toekijken.

Met hun lowtempo nummers zorgen de heren ervoor dat we weer een beetje bij kunnen komen van het enerverende optreden hiervoor. Dat is fijn, maar op den duur worden de langdradige nummers wat saai. Op de kwaliteit valt echter niks aan te merken. Wat ze doen, doen ze goed.

Net zo verlegen als ze afscheid nam bij Live in Your Living Room, verwelkomt Nive Nielsen haar nieuwe publiek in een grotere zaal. Aangesterkt door haar band The Deer Children, is de muziek nu iets voller en zwaarder. De lieflijkheid van de liedjes blijft, maar ze is nu minder breekbaar en misschien daarom minder ontroerend.

Wanneer Nive een liedje voor haar vriendje (tevens bandlid) zingt, gaat er toch een zucht van ontroering door de zaal. Een goed optreden, met zeker ook sterke momenten van de band, maar Nive lijkt alleen beter uit de voeten te komen.

Alle lieflijkheid van de vorige optredens vervliegt wanneer de Amsterdamse grungeband Indian Askin begint te spelen. Het eerste nummer gaat meteen over drank en wordt aangekondigd alsof zanger Chi er zelf zojuist een boel van op heeft.

De band zelf heeft er zin in. Zanger Chi  zingt vanuit zijn tenen, zijn halsaderen zwellen op en we mogen, wat volume betreft, blij zijn dat hij op ruim een meter afstand van zijn microfoon staat. De muzikanten springen over het podium.  Wanneer Chi het drumstel beklimt en er water overheen gooit, grijpen de eigenaren van het drumstel (Wooden Constructions), terecht, toch even in. Stiekem maakte dit het wel extra rock 'n roll. 

Van de grunge duiken we de postpunk/disco van Wooden Constructions in. Er wordt gestart met wat experimentele ritmewisselingen, maar dit blijkt een technisch foutje te zijn: de stekker van de basversterker zat er niet in. Dit zorgt voor een licht gegniffel van het publiek. Hierna kunnen we verder en doet de band de rest van hun optreden waar ze goed in is: ze zorgen voor het leukste dansfeestje van de dag.

Gezien: Dag 2 Sonic Connections in de Brakke Grond, 2 april 2010.