Naar de kerk met Loney Dear

De Duif als decor voor intense muziek

Tekst: Brechtje Keulen Foto's: Bram Busink ,

Paradiso organiseert nu ook concerten in een andere kerk, De Duif. Loney Dear profiteert daar van de prachtige akoestiek en geeft een bijzonder en intens concert.

De Duif als decor voor intense muziek

Soms is een artiest nèt te klein voor de grote zaal van Paradiso, en toch te groot voor de bovenzaal. Wat is daarvoor de oplossing? Paradiso boekt een optreden, maar laat de muzikanten spelen op een andere lokatie. Al meerdere keren traden internationale bands en singer-songwriters op in Bitterzoet, en nu is ook De Duif, een kerk aan de Prinsengracht, toneel voor huiveringwekkend mooie concerten.

Na DM Stith, die De Duif enige tijd geleden in vervoering bracht, is het nu de beurt aan Loney Dear en over enkele weken zal The Low Anthem er spelen. Dat is geen toeval. De kerk leent zich vanwege de akoestiek bij uitstek voor de kopstemmen van de zangers, de subtiele begeleiding en de harmonieuze samenzang.

Vanavond blijkt dat ook de Zweedse band Loney Dear van dat bijzondere geluid kan profiteren. De charmante echo in de kruisbogen boven het podium geeft de hoge uithalen in de zanglijnen een galm mee die het nog intenser maakt. Met de drums is het wat aftasten; het eerste nummer waarin de drummer invalt, verzuipt in de weerkaatsing van zijn slagen. Maar de band weet gedurende het optreden een geluid als een liefdevolle omarming te creëeren, vol en warm.

“Every night before I go to bed, I try to find a not so good review of the new album, and I get what I ask for’, schreef Emil Svanängen, de zanger van Loney Dear, enkele maanden geleden op zijn website. Het laatste album Dear John mag dan misschien niet zo goed ontvangen zijn, het optreden van vanavond is dat wel.

De band staat voor een spookachtig verlicht altaar. Emils stem krult in grillige vormen boven de muziek uit en de doemslagen van de drummer ondersteunen de neerslachtige teksten. De zangeres pakt nu eens gitaar, dan weer synthesizer en dan weer drumstokjes vast. Het publiek in De Duif klapt eerst nog wat ingehouden, later voluit en zingt mee als Loney Dear daarom vraagt. Iemand zwaait met een aansteker, mensen joelen en de band krijgt een staande ovatie. En dan nog één, na de toegift. En nog één, na de tweede toegift. 

Gezien: Loney Dear, De Duif, 2 september 2009