De vijfde en laatste voorronde van de Amsterdamse Popprijs in Winston heeft een internationaal tintje. Vijf bands deden een gooi naar de laatste halve-finaleplaatsen. Aan het einde van de avond werden ook de zeven winnaars van de wildcards bekend gemaakt.
Aan Zorita de eer om het spits af te bijten. De zevenkoppige band moet flink inschikken op het kleine podium van de Winston, de violist steekt zijn strijkstok nog net niet in het oor van de trompettist. Zorita brengt een mix van folk, gipsy en country, afgetopt met hier en daar wat dansbare balkan ritmes. De bandleden komen respectievelijk uit België, Zuid-Amerika, Spanje, Hongarije en Nederland. Die mix van culturen en invloeden is dus duidelijk terug te horen in de muziek; een eigentijds, werelds geluid en ondanks het kleine podium een goede performance.
Rock-soul spelen ze. Geïnspireerd op hiphop, soul en een vleugje jazz. Een sound die doet denken aan John Legend. DCO, geïnitieerd door zanger en toetsenist Dursun, zet een degelijke set neer waar technisch niets op aan te merken valt. Maar er mist iets, iets eigens. DCO heeft duidelijk de looks, maar mist nog authenticiteit.
Vrolijke rechttoe rechtaan poprock, zo laat Excused zich het beste omschrijven. Alsof ze rechtstreeks van hun dispuut de Winston zijn binnengewandeld. En zo klinken ze ook. Op Amerikaanse leest geschoeide collegerock die niet echt wil blijven hangen.
Het was het allereerste optreden voor deze band. Zes conservatoriumstudenten vertegenwoordigen negen nationaliteiten en brengen een mix van acid jazz, soul, funk en pop. De twee leadzangeressen doen hun stinkende best om een goede performance af te leveren; de spanning is van hun gezichten af te lezen. Muzikaal gezien weten de leden van Sophistofunk waar ze mee bezig zijn. Een band die duidelijk nog moet groeien, maar het speelplezier spat er in ieder geval vanaf.
Weer een internationaal bijelkaarraapsel. Days After The Storm bestaat uit de Italiaans broers Frank Valchiria (zang) en Guiseppe Valestra (gitaar), de Portugese Vasco Asturiano (basgitaar) en de Duitse Henning Brand (drums). Ze willen absoluut niet gelabeld worden als ‘zomaar weer een bandje’. En dat zijn ze ook niet. De charismatische Frank Valchira met zijn donkere, diepe zang en een melancholische mix van pop, rock en folk zorgt dat het publiek bij de les blijft.
Electric AlleyCat heeft duidelijk ervaring op het podium. Ze zetten een strakke performance neer met een hoog entertainmentgehalte. Het avantgardistische trio, bestaande uit zangeres Jeditah van Meulen en gitaristen Joeri van Dongen en Erik van Woudenberg trakteert het publiek op een portie dampende electro en grof gitaargeweld. De stoïcijnse Jeditah in combinatie met de strak in het pak gestoken, vuig rockende gitaristen, levert een prachtig contrast op om naar te kijken. Catchy elektronica en een lust voor het oog.