The Heavy uit Noid, Engeland, is trots op de muzikale schizofrenie die ze bieden, meldt de biografie op hun MySpace. Bij het uitkomen van hun tweede album, The House That Dirt Built, hoort natuurlijk een tour. Vanavond in Bitterzoet. En het blijkt een treffer.
Bitterzoet heeft de perfecte knusheid voor een band als The Heavy. Vier imposante mannen komen het podium op. De band hakt er meteen in en na een “Come closer” van zanger Swaby aarzelt het publiek niet om aan te schuiven. Het lage podium maakt de band toegankelijk en na een minuut of vijf staan de toeschouwers te swingen alsof ze de soul zelf hebben uitgevonden. Het tweede nummer Coleen wordt liefdevol aangekondigd met: “This song is about a skank I know and her name is Coleen”. Duidelijk. Swaby vindt dat het tijd is om zijn jasje uit te doen. Hij showt even wat ingewikkelde danspasjes en dan kan het feest echt beginnen.
Swaby legt uit dat ze de Big Bad Wolves genoemd worden, omdat men niet kan geloven dat ze met z’n vieren zoveel herrie kunnen maken. Tijdens het nummer dat volgt, logischerwijs Big Bad Wolves, speelt Swaby het spelletje “When I say…You say…” , Dan zijn de mensen voorin de klos. Hij laat ze in zijn vintage microfoon huilen als een wolf. Dit blijkt het terugkerende thema van de avond.
Na een positieve respons op de vraag “Do you mind if I tell you a tale”, wordt het publiek getrakteerd op Sixteen, een nummer over de duivel. Nog even flink rocken tot het soulvolle Set Me Free. Bassist Big Daddy Spence laat heerlijke baslijntjes door alles heen klinken. Hij zingt ook, net als gitarist Dan ‘T’ Taylor en drummer Chris Ellul, een hoop tweede stemmen en koortjes.
Alle mooie dames, vanavond natuurlijk de dames van Amsterdam in het bijzonder, worden geëerd in het nummer Girl. Hierna neemt Swaby een korte pauze en neemt gitarist Dan ‘T’ Taylor de zang voor zijn rekening. Swaby gaat het publiek in en kiest de mooiste meisjes uit om mee te dansen. Na nog een paar zwaar rockende nummers wordt er een langzamer soulnummertje ingezet. Dit doet een beetje denken aan Joe Cocker’s You Can Leave Your Hat On, maar dan met een zwarte stem. Bij de toegift vraagt Swaby om de lichten te dimmen, waarna hij al stampend begint te zingen. Nog één keer rocken en dan is het uur alweer om.
Fijn om vier mooie mannen die de muziek door hun aderen hebben stromen te zien. Soms lijkt het of ze nog wat sporen hebben meelopen, want het is een beetje onwaarschijnlijk dat een dergelijk vol geluid voortkomt uit drie instrumenten en een stem. Maar dit is speculatief, want ze zijn tenslotte de Big Bad Wolves. Wat wel vast staat, is dat deze mannen een show neerzetten waardoor het erg warm wordt in de eerder koude Bitterzoet.
Gezien: The Heavy, Bitterzoet, 29 september 2009