Naast de Cake Shop waar Subbacultcha! een dag eerder plaats vondt, is The Living Room. In dit gezellige zaaltje met tafeltjes en stoeltjes, boven Googie’s Lounge, staan vijf singer-songwriters op het programma. Vier dames en Lucky Fonz III.

Lucky Fonz heeft in Amsterdam geen introductie meer nodig. Mooie, vaak breekbare liedjes met slechts gitaar, piano of harmonica gebracht. En met veel gevoel, vaak op de rand van onzuiverheid. Tussendoor is Lucky Fonz veel aan het woord, bijna verontschuldigend stuntelend waarbij je je vaak afvraagt wat een act is en wat echt. Blijft dat ook overeind buiten Nederland; in een stad die nu niet bekend staat om subtiliteit en fijngevoeligheid? Nou, ja, eigenlijk wel. Vrij gemakkelijk zelfs.

'This song is true, it really is,' zegt hij voor Once I Was A Lady,  'except for the last part, which is a lie'. Tijdens het liedje kondigt hij voor het laatste couplet aan: ‘This is it, the part that is a lie'. De eerste toelichtingen in deze stijl leveren misschien wat fronsen op van het publiek, maar ook de volle aandacht. En als die aandacht dan wordt verlegd naar de muziek, zijn er nummers als The Island, Leave Your Body en Drops Of Water. Die laten weinig ruimte voor twijfel. Lucky Fonz schrijft en zingt erg mooie liedjes.

Hij heeft een gave om een publiek heel dichtbij te houden en een zaal klein te maken. En dat doet hij ook vanavond. Als hij dan ook het laatste beetje schaamte heeft weggenomen en de toehoorders tot het bekende meefluiten aanzet op All my days is het duidelijk: de charme van Otto Wichers werkt in Groningen, in Amsterdam en ook op Ludlow Street.

Gezien: Lucky Fonz III tijdens de CMJ MarathonGoogie's Lounge, 21 oktober 2009