Hoewel het nieuwe Coparck album, A Dog And Pony Show, door menig website het zeer neutrale "goed genoeg, maar kan het niet wat harder?" stempel krijgt, hebben de mannen ons tijdens de cd-presentatie laten horen dat het album, net zoals de band zelf, heel wat meer in zijn mars heeft. Op 15 oktober presenteerden ze in de Melkweg de nieuwste ontwikkelingen binnen de band: hun nieuwe gitarist, Gijs Coolen, de unieke samenwerking tussen de band en top jazztrompettist Eric Vloeimans, en uiteraard hun vierde album.

Het podium is rijkelijk versierd door honden- en paardenpoppetjes, die op boxen en op het keyboard geplaatst zijn. Er hangt een groot scherm met een beamer erop gericht, waarop kunst van zanger en designer Odilo Girod wordt getoond. Al met al is het een vrolijk en kleurrijk geheel. Het concert wordt geopend door drie nummers van het nieuwe album, die stuk voor stuk heel erg aanzetten tot bewegen, en weer echte Coparck liedjes zijn.

Opvallend is hoe Gijs Coolen, sinds enkele maanden lid van de band, er perfect tussen past. Zijn elektrische gitaar klinkt alsof hij er altijd al bij gehoren heeft, en voegt ook aan de al wat oudere nummers heel veel toe. Het is melodieus, strak, en nu we het gehoord hebben, een onmisbaar deel van de band.

De interactie tussen band en publiek is erg aanwezig. Vooral Odilo vertelt veel, maar ook de andere bandleden maken grapjes en doen lekker gek. Ook het publiek zelf is niet bang om een beetje met de band te spelen, en corrigeert de band snel als ze zichzelf tegenspreken. Hierna wordt er veel gelachen. We horen een nieuwe versie van The World Of Tomorrow, met een lange piano en gitaar intro. Zodra het herkenbare pianodeuntje de zaal vult, schreeuwt het hele publiek de tekst mee. "Yeah, yeah, yeaah!"

Iets na het inmiddels klassieke A Good Year For The Robots zetten ze hun nieuwe single A Dog And Pony Show in. Halverwege het nummer komt Eric Vloeimans al trompet spelend het podium op. Vloeimans is een genie met de trompet, en hoewel hij een groot contrast vormt met de rest van de band, past hij er aan de andere kant ook weer goed tussen. Hij is erg vrolijk, ontzettend muzikaal, en heeft een jazz sound die perfect bij de band past. Met zo'n grote groep, twee meer mensen dan we gewend zijn, komt de muziek van Coparck erg goed uit de verf.

De originele bandleden zijn niet veel veranderd. Odilo blijft er een feestje van maken met zijn gedans, drummer Marcel van As gaat erg op in de muziek, toetsenist Maurits de Lange maakt grapjes met het publiek, en bassist Rik Hansen staat in een hoekje te genieten en te geinen met de andere muzikanten. Het lijkt alsof er niets veranderd is, hoewel er achter de schermen aan de muzikale kant heel veel gebeurd is. De band is flink gegroeid, en heeft weer een juweeltje van een album kunnen maken: echte Coparck liedjes die toch altijd blijven verrassen.

Gezien: Coparck, de Melkweg, 15 oktober 2009