Toen hun label Coparck in 2003 dropte, zag het er niet goed uit. Na enkele omwegen kwam ze bij V2 terecht, 's werelds grootste independent label. Bij dat label brengt de band haar vierde album uit met de nieuwe gitarist Gijs Coolen.
Johan kaapte Coparcks geplande naam The 4th Album begin dit jaar. Het album zal de geschiedenis ingaan als A Dog And Pony Show.
Coparck heeft de laatste jaren een heel eigenzinnige stijl ontwikkeld. Mix Johan en Alamo Race Track door elkaar, voeg er een eigen cocktail van spirituele, groots klinkende en lichte muziek aan toe, en je krijgt ... een linkje naar de reclame van Milners kaasmeisje met Coparcks The World of Tomorrow. Heel flauw. Toch, het zal een belletje doen rinkelen.
Coparck lijkt meer terug te zijn gegaan naar de basis van een rockband. De nummers van A Dog And Pony Show zijn directer en spontaner. Bas, gitaar en drums zijn de basis van de nummers. Toetsen en zang hebben alle bewegingsvrijheid. De nummers A Dog And Pony Show, New York City Lights en I Guess zijn we niet van Coparck gewend.
Vooral bij opener A Dog and A Pony Show merk je dat Coparck voor een iets zwaardere sound heeft gekozen. Het nummer begint met stomperige bas en drums, vervolgens vallen de toetsen en meerstemmige harmoniën in. Uiteindelijk begint er zelfs een weergaloze trompetsolo, waar de hele band nog eens vol overheen knalt. Een album kan niet beter beginnen. Helaas is dit meteen verreweg het beste nummer van het album.
Odilo Girods stem is samen met de toetsen van Maurits de Lange nog steeds Coparcks rots in de branding. In Strangers To Ourselves opent hij halverwege alle dossiers. Zijn korte solo laat een onuitwisbare indruk achter.
Is zijn zang echter niet goed genoeg, zoals in Hopeful, dan worden de nummers al snel saai. Last Day On Earth, A Manual For Life en Goodbye kunnen nog net door het duo gered worden. De nummers groeien niet na vakere beluistering, laat staan dat ze de luisteraar bij de lurven grijpen.
Andere nummers zijn wel goed te pruimen. The Moonset luistert lekker weg door de lichte akoestische setting en hoge vierkoppige samenzang. Waiting For is een swingend nummer dat leunt op de toetsen met een extatisch refrein, waarin Odilo weer eens naar genoegen uithaalt.
Het is echter niet genoeg. Er staan nog te veel mindere goden op dit album. A Dog And Pony Show is weliswaar een album dat boven de middenmoot uitkomt, maar kan voorganger The 3d Album niet overstijgen. Coparck hoort dit najaar eigenlijk mee te kunnen met het niveau van Awkward i – zelfs Coparcks voorprogramma in enkele shows –, Daily Bread en Moss. Op album laat de band het ditmaal echter na.
Op 15 oktober is de cd-presentatie van Coparck in de Melkweg.