Cd-recensie: Sonja van Hamel - Winterland

Eigen geluid neergezet in sprookjesachtige soundtrack

Rens van den Boogaard ,

Samen met Berend Dubbe vormde Sonja van Hamel jarenlang het illustere duo Bauer. Dat project staat in de wachtstand en dus had Van Hamel de tijd om te werken aan een soloplaat vol dromerig melancholieke indiepop.

Eigen geluid neergezet in sprookjesachtige soundtrack

Sonja van Hamel draait al jaren mee tussen de betere Nederlandse musici. Ze begon ooit met Odilo Girod (Coparck) in de band Silvershed en belandde daarna in het Bauer van Berend Dubbe, waarmee ze ook samenspeelde met het Metropole Orkest. De laatste plaat van Bauer dateert alweer van drie jaar geleden, de stem van Dubbe horen we nog Dat vooral als de voice-over van RTL4 en dus had Van Hamel tijd om te werken aan een soloplaat.

De afgelopen drie jaren werkte Van Hamel aan haar eigen liedjes. Afgelopen jaar vormde ze een band om zich heen om de liedjes verder uit te werken. Tijdens een enkele try-out en een Amsterdamse Sessie voor de zomer gaf ze voor het eerst haar nieuwe werk prijs. Vorige maand kwam tijdens het Nederlands Film Festival dan eindelijk Winterland uit, dat behalve Van Hamel's solodebuut, ook de soundtrack van de gelijknamige film is.

Liefhebbers van Bauer kunnen zich waarschijnlijk makkelijk vinden in het sologeluid van Sonja van Hamel, dat wel is ontdaan is van alle electronica en dus organischer klinkt dan eerstgenoemde. De melancholische indiepop wordt gedragen door de stem van Sonja van Hamel en de meerstemmige stukjes vrouwelijke vocalen. Maar het karakteristieke dromerige geluid wordt vooral bepaald door de mooie muzikale invulling met onder andere Wurlitzer, banjo en cello.

Die specifieke combinatie van instrumenten en de op de voorgrond geplaatste zang maken van Winterland een constant geheel met een duidelijk eigen geluid. Dat is tegelijkertijd ook het manco van de plaat, die soms wat gevangen lijkt in datzelfde geluid. En hoewel het geheel van vijftien relatief korte nummers erg geschikt is als soundtrack zou voor een popplaat een selectiever aantal liedjes beter werken. 

Waar de nummers in eerste instantie niet lijken te beklijven, klinken ze na twee luisterbeurten al bekend en vertrouwd. Juist daarin schuilt de kwaliteit van Van Hamel, die het schrijven van een sfeervol popliedje goed in de vingers heeft. Mooi gearrangeerde liedjes, een duidelijk eigen geluid en een geschikte soundtrack: Winterland heeft het allemaal in zich. Met een iets strengere liedjesselectie kan reikhalzend worden uitgekeken naar de volgende Sonja van Hamel.