Awkward I is mooi, klein en kundig en boeit tijdens CMJ Marathon

Breekbare liedjes slaan ook aan bij football fans

Tekst & foto's: Maarten Schuth ,

Eerder deze maand kwam I Really Should Whisper uit. De plaat werd positief ontvangen. Één ding deden de nummers al vermoeden: ze zijn gemaak om live te spelen.

Breekbare liedjes slaan ook aan bij football fans

Het is een wat merkwaardig contrast. Tien minuten voordat Awkward i gepland staat, is The Local 269 gevuld met luidruchtige football fans die gekomen zijn om Notre Dame van Boston te zien winnen. Niet het soort publiek dat gevoelige, soms spitsvondige teksten weet te waarderen. Zeker niet als die begeleid worden met mandoline en viool. Voor de helft van de aanwezigen echter, geldt dat dat een misvatting is. De andere helft vertrekt om elders hun zaterdagavondheil te zoeken. Gelukkig worden ze binnen verbazingwekkend korte tijd vervangen door nieuwe aanwas: het is goed druk als Djurre de Haan en kompanen het podium betreden.

Awkward i is vanavond een drietal. Djurre de Haan zingt en speelt afwisselend gitaar en mandoline. Hij wordt bijgestaan door oud Johan gitarist en percussionist Diederik Nomden en violiste Susanne Linssen, die eerder deze week ook met Hospital Bombers optrad in New York.

Het net uitgebrachte album I Really Should Whisper liet al eerder deze maand horen waar Awkard i voor staat. Rustige, melodieuze liedjes, vaak tweestemming, die opvallen door mooie harmonieën en droefgeestigheid. Het zijn ook nummers  waarbij je je kunt voorstellen dat ze erg geschikt voor live-vertolking. En dat is waar. Vanaf het eerste nummer zijn de muzikanten ontspannen en bij de les en weten ze te boeien. Enkele liedjes, waaronder bijvoorbeeld Sea Life, zijn gewoon prachtig.

De stem van Djurre de Haan heeft een lichte heesheid die body aan de nummers geeft. Soms slaat zijn stem bijna over en dat geeft beleving aan het geheel. En dat is wel fijn. Want Awkward i speelt zorgvuldig en zuiver en kundig en de liedjes zijn echt heel mooi. Maar het is ook een beetje braaf. Soms zou je willen dat het allemaal wat meer zweet en moeite kost. Een verlangen naar een kleine uitbarsting of een scherp randje.

Of is dat gezeik en een verwachting die niet past bij wat Awkard i brengt? Misschien wel. En in ieder geval luistert bijna de hele bar welhaast ademloos van het eerste tot aan het laatste nummer. En dat is een prestatie en dat succes is verdiend.

In tegenstelling tot Notre Dame overigens, dat bofte met een krappe 20-16.