Dat er binnen de Excelsior gelederen veel talent rondloopt was al langer bekend. Zo af en toe ontstaat er binnenshuis iets moois uit al bestaande formules. Een daarvan, Alamo Race Track’s bassist Djurre de Haan, presenteerde in  de kleine zaal van Paradiso het solodebuutalbum van zijn alter ego Awkward I. Een plaat met gevoelige, kleine liedjes, waarop De Haan wordt bijgestaan door een slordige veertien collega-muzikanten die bij hetzelfde label onder contract staan.

Dat deze liedjes ook live overeind blijven staan wordt deze avond wel­ bewezen. Hoewel het geheel wat onrustig overkomt, onvermijdelijk als een kleine tien muzikanten in steeds wisselende samenstelling het podium bestijgen, weet Awkward I de zaal bij elk liedje weer de mond te snoeren. Door de grote instrumentale variatie – ukelele, viool, trombone, cello en zelfs een zingende zaag passeren de revue – heeft elk liedje een eigen karakter en boeit de verder vrij statische show van begin tot eind.

De Haan laat zien dat hij zijn zenuwen uitstekend de baas kan blijven. Ondanks dat hij bij aanvang aangeeft behoorlijk nerveus te zijn gaat hij ontspannen de dialoog aan met zijn publiek (“Het is mijn avond, jullie doen maar gewoon mee”) en weet hij met een droge portie humor de boel steeds weer op scherp te zetten als het tussen de nummers door wat onrustig dreigt te worden. Hier betalen de jaren bij Alamo op het podium zich duidelijk uit.

Is er dan helemaal niets negatiefs te melden? Natuurlijk wel. Door de instrumentale overdaad staan er op het podium meer microfoons dan bij een lijsttrekkersdebat in Nieuwspoort; de geluidsman voert een voortdurende strijd tegen piepjes en andere bijgeluiden. Een strijd die hij uiteindelijk tijdens de toegift hoofdschuddend moet opgeven. Ook jammer is dat het achterin de zaal voortdurend onrustig blijft tijdens het optreden. Achteraf blijkt waarom: het volume staat zó zacht dat er voorbij de vijfde rij bijna niets meer te horen is. Voorin is hier echter niets van te merken.

Maar dit zijn slechts onvolmaaktheden: de muziek staat als een huis en Awkward I verlaat aan het eind van de setlist de bühne onder luid applaus. Excelsior heeft er weer een klein pareltje bij, zal ook directeur Ferry Roseboom van achter uit de zaal hebben geconcludeerd. Hij zal met een tevreden gevoel naar huis zijn gegaan, wetende dat dit succesverhaal volgend jaar een vervolg zal krijgen in de vorm van een tweede Awkward I plaat.

Gezien: CD-presentatie van Awkward I,
1 oktober 2009, Paradiso