Het is iets na achten als de eerste bezoekers voor de cd-presentatie van Merel Hutten de Crea Muziekzaal van de UvA betreden. De meeste bezoekers, in totaal zo’n zestig, lijken familie en vrienden van de artiesten van deze avond te zijn. De sfeer is overeenkomstig prettig.

De lampen in de zaal worden voorzichtig gedempt en even later betreedt tekstdichter Ivo de Wijs, een oude vriend van Merel naar blijkt, het podium. Met een humoristische speech trapt hij de avond af en even later overhandigt hij met tegenzin, want hij wil de cd zelf houden, de eerste cd aan Merel.

Het podium is nu voor Merel en haar bandleden. Merel is een overtuigend entertainer die opvallend vrolijk, zelfverzekerd en ontspannen op het podium staat. Ze is een singer-songwriter en jazzinvloeden zijn duidelijk hoorbaar in haar muziek. Haar stem is mooi en klinkt lief. Wegdromen is dan ook geen enkel probleem. In die staat waan je je zo in een rokerig jazzcafé aan de rand van New Orleans.

Het eerste nummer van de avond is Take a Walk, de titelsong van de gelijknamige nieuwe cd. In tegenstelling tot haar debuutalbum Wonderbras & Petticoats, waarin ze haar songs voornamelijk met de piano ondersteunt, worden op de nieuwe cd ook regelmatig cello, viool, drums en trompet ingezet. Het positieve effect hiervan is bij het eerste nummer direct goed te horen. Het geheel klinkt als jazz met een vleugje klassiek. Het nummer is -gezien de droevige en melancholische sfeer in veel van Merels nummers- opvallend vrolijk.

Het meest opmerkelijke nummer van de avond is A Happy Song, een nummer waarin Merel goed laat horen waar haar stem toe in staat is. Ook de tekst, de tempowisselingen, de melodieën en de klassieke elementen voegen duidelijk iets toe.

I'd Like To Tell You is een nummer dat met dreigende violen en een pittige zang indruk maakt. Dit afgewisseld door een rustig stuk waar viool en piano elkaar goed weten te vinden. En dan is het weer tijd voor één van de vele grappige tussenstukken van Merel. De aanwezigen kunnen het waarderen. Het een-na-laatste nummer is een akoestisch nummer waarbij Merel gebruik maakt van een micropiano, waarbij ze rustig op de grond van het podium gaat zitten. Het publiek vindt het geweldig.

Het laatste nummer van de avond is Honeymoon In Venice. Toepasselijk, omdat Merel later dit jaar gaat trouwen.

Waren alle gespeelde nummers kwalitatief vergelijkbaar met de hiervoor beschreven nummers zoals ze te beluisteren zijn op cd? Het antwoord is: nee, helaas. De complexiteit van een aantal nummers is laag, waardoor er naast de stem van Merel en haar teksten te weinig interessante elementen aan de nummers worden toegevoegd. Dit is gezien de zang- en schrijfkwaliteiten van Merel en de kwaliteiten van de bandleden zonde.

Gezien: Cd-presentatie Merel Hutten, Crea Muziekzaal, 12 mei 2009