Als je dertig wordt kun je gaan zitten treuren over wilde jaren die voorbij zijn maar je kan ook vol trots terugkijken, moet Sander van Munster hebben gedacht. De muzikant, bekend van Showdog, besloot op zijn dertigste verjaardag onder de naam No Ninja Am I een cd uit te brengen waarop tien jaar muziekvlijt samen komt. En daar mag hij inderdaad met trots op terug kijken.

The Roaring Twenties bestaat uit een verzameling van zestien nummers die Sander de afgelopen jaren op verschillende plekken opnam. Het zijn schetsen, gelaagde muziekminiatuurtjes en complete popliedjes die ergens tussen singer-songwriter, pop en experiment in zitten. Sander is naar eigen zeggen beinvloed door Paul McCartney's Ram en John Frusciante's Niandra Lades en zijn eigen muziek zwerft inderdaad in het schemergebied tussen die twee eigenzinnige platen.

Met inventieve gitaarlijnen, bedeesde zang, een enkele pianopartij en electronica worden gelaagde composities opgebouwd die vaak even spannend als aangenaam zijn. Het beste is No Ninja Am I in de goed in elkaar stekende nummers 1969 en Miss Sunshine waar het experimentele geluid uit de schetsjes van de plaat mooi wordt vertaald naar sterke popliedjes.

Opvallend is dat de cd, hoewel opgenomen op verschillende locaties in een lange tijdspanne, zeer consistent klinkt. Hoewel een iets strengere selectie de kracht van de plaat geen kwaad had gedaan is Roaring Twenties een mooi geheel geworden. Een integer privedocument van een decennium muzikale ontwikkeling dat absoluut door meer mensen mag worden gehoord.