Cd-recensie: My Vanity Project - A Father, A Son And An Idiot

Het lang verwachte debuutalbum

Janna Schouten ,

Al sinds 2006 draaien ze mee en nu is er dan eindelijk een album. A Father, A Son And An Idiot is in ieder geval goed ontvangen bij Plato. In het kader van hun prijsvraag: “Je hebt een cd gemaakt, en wat nu?” mochten ze een optreden in de winkel geven.

Het lang verwachte debuutalbum

My Vanity Project gaat alweer een tijdje mee in het Amsterdamse muziekcircuit. Sinds 2006 treden zij regelmatig op “om uit de sleur van kantoor te komen”. Dat hun debuutalbum zo lang op zich liet wachten, mag Joost weten, maar eindelijk zijn ze dan ook thuis te beluisteren. 

Hoewel de driekoppige band vanuit Amsterdam opereert, zijn zanger/gitarist Karl Griffiths en drummer Matt Cotton van Britse afkomst. Dat is in de muziek ook wel terug te horen. Naast de zangpartijen bevat de muziek een Britse sound die menig Nederlandse band poogt te bereiken, maar toch net niet heeft. Bassist Joep Rutten komt wel uit Nederland.

De muziek laat zich niet echt in een hokje stoppen. Het trio laat zich onder andere beïnvloeden door Pixies, Interpol en The Cure. Deze invloeden zijn duidelijk terug te horen in de muziek, maar de band weet er zo’n eigen draai aan te geven dat die invloeden niet overkomen als een imitatie.

Niet alleen hebben de nummers elke keer weer een ander geluid, ook binnen een nummer wordt er veel gewisseld tussen strak en melodisch en rauw en punky. Griffiths laat in de zangpartijen zien dat hij naast zingen ook een flink potje kan schreeuwen. De meeste nummers bevatten wel zang maar Griffiths laat nog genoeg ruimte over voor wat experimenteler instrumentale stukken. Verder weten ze leuk gebruik te maken van geluidseffecten zonder oog voor de muziek te verliezen. Zo hoor je een vliegtuig in het nummer The Idiot en knorrende varkens in Circus of Pigs.

De mix van stijlen geeft goed weer dat het trio over een gezonde dosis muzikaal talent beschikt. Het maakt het geheel, zeker door de toepassing van verschillende stijlen in één nummer, wel wat rommelig. In combinatie met een vrij klinische en strakke bewerking komt dat wat raar over.

Het heeft wat tijd gekost om het album op waarde te schatten. Na een paar keer luisteren werd pas goed duidelijk hoeveel muzikaal talent er in de band en in de muziek zit. Talent wat mogelijk live veel beter overkomt dan op cd. Wie graag luistert naar Pixies, The Cure of Joy Division zal deze plaat zeker kunnen waarderen.