Het beeld van Johan als het vehikel van kluizenaar Jacco de Greeuw, die uit zijn lijden prachtige liedjes weet te destilleren en daar eens in de vijf jaar mee naar buiten treedt, is bekend. Op het vierde album van de Amsterdamse band wordt echter met dat beeld gebroken. In plaats van de gebruikelijke vijf jaar, liet Four slechts tweeenhalf jaar op zich wachten. De plaat is ook duidelijker dan voorheen een echte bandplaat, een album van Johan in plaats van Jacco-met-band.

Het lange wachten tussen de eerdere albums veroorzaakte nogal wat personeelswisselingen, maar Johan heeft inmiddels alweer een aardige tijd een vaste bezetting. Dat is er ongetwijfeld de oorzaak van dat De Greeuw meer in een bandproces heeft gedacht dan voorheen. De hoge kwaliteit van de liedjes voldoet aan de De Greeuw-standaard, maar het geluid van Four is rauwer dan op voorgaande albums. De zang staat iets minder op de voorgrond, het tempo ligt wat hoger en de band benut de vrijgekomen ruimte gretig.

Drie van de tien liedjes zijn zelfs niet van de hand van De Greeuw, maar van andere bandleden. The Receiving End van gitarist Kooijman en Over van bassist Dijkstra passen prima in de lijn van het album en het prachtige Maria van de hand van Kooijman is zelfs een van de hoogtepunten van de plaat. Ongeacht de componist of productie klinkt de plaat overal duidelijk als Johan en dat onderstreept nog maar eens de nieuwe kracht van de band.

Van het snelle en stevige In The Park tot het wijdse Why Don't We is Four een goed geheel geworden zonder echt zwakke momenten. Het nieuwe rauwe geluid zal ook de optredens van Johan een goede impuls geven. Op haar vierde plaat heeft Johan zichzelf ontdekt als band en daarmee haar houdbaarheidsdatum overtuigend verlengd. Nu maar hopen dat dat geen vrijbrief is om weer ouderwets lang te wachten met een volgend album.



Four van Johan komt uit op 4 mei en is deze week te beluisteren in de Luisterpaal van 3VOOR12