Vanwege het vroege tijdstip waarop ze geprogrammeerd waren, (vanaf 17.00 / 17.30) staan de eerste artiesten van IJAZZ 2009 voor een handvol mensen te spelen. Opener Margriet Sjoerdsma, met haar zwoele stem en aanstekelijke popjazz, verdient een groter publiek dan het plukje mensen dat voor haar staat. Ook de Amsterdamse hoogvlieger Benjamin Herman en zijn kwartet leggen een verfijnde set neer en doen er alles aan om de honderd man publiek warm te krijgen op de kale achterhelling van het NDSM-terrein. De jonge honden van Ray Harris & The Fusion Experience maken stuwende, springerige jazzfusion met meerstemmige zang die de muziek cachet geeft.

Room Eleven heeft het nodige goud en zilver in huis (Gouden plaat en Zilveren Harp) en trekt als eerste act het nodige publiek (driehonderd man). Wel moet de band hard werken om ze warm te krijgen. Dit lukt door de aanhoudende begeestering van zangeres Janne Schra, die met haar raspende stemgeluid en uitdagende podiumpasjes de absolute blikvanger is van deze solide op elkaar ingespeelde band. Daarbij kunnen ze putten uit een heus hitrepertoire. Een gedragen versie van het hitje Hey, Hey, Hey, het gekke Lalala Love en het heerlijke refrein van One Of These Days. 

In een dik uur geeft Sabrina Starke haar visitekaartje af. Wat een dijk van een stem zit er in deze kleine dame, die sympathie opwekt vanwege haar innemende, natuurlijke podiumpersoonlijkheid. Ze heeft een hongerige, jonge band achter zich en fraaie popsongs die iedere muziekliefhebber doet smelten. Uitschieters zijn het funky Foolish, de lekkere kippevel-hit Do For Love en haar nieuwe single A Woman’s Gonna Try, dat zo’n verslavend ritme en refrein kent dat dit haar nieuwe succesnummer gaat worden.

Pianist Michiel Borstlap, drummer Han Bennink en contrabassist Ernst Glerum, kortweg BBG trio, maken hun live-reputatie waar. Tijdens de set, die bol staat van de improvisatie, vullen de heren elkaar naadloos aan met Bennink als de clown van het stel. Hij drumt staand, liggend en steekt al solerend zijn drumstokjes in zijn mond. Glerum plukt de nodige mooie noten bij elkaar en Borstlap speelt de rol van frêle talent met de coole uitstraling met verve en spreidt hoogwaardige piano-intermezzo’s tentoon.

Idool Boris heeft een steengoede band achter zich, die een tikkie ruiger ogen dan de andere bands. Boris zelf grossiert in poses en loopjes en maakt veelvuldig contact met het publiek zonder te irriteren. De pompende popsoulnummers met gelikt randje blijven boeien, vanwege het hoge tempo van de set en het enthousiasme van zanger en band. In het nummer Sorry trekt de gitarist alle registers open en trakteert het publiek op een weergaloze gitaarsolo vol vuur en bevlogenheid, waarbij hij als een ware Jimi Hendrix zijn snaren met zijn tanden temt. Hoogtepunt van de avond!

Trompettist Eric Vloeimans is een artiest met een hoofdletter A en niet voor niets tweevoudig winnaar van de Edison Award. In trance, gesteund door zijn strakke band Gatecrash speelt hij een wonderschoon palet aan nummers bij elkaar. Van bezwerende ambient soundscapes vol pedaaleffecten (het uitgerekte Parade!) tot meer staccato nummers met veel tempowisselingen. Als geen ander weet één van Neerlands grootste hedendaagse talenten de aandacht van honderden liefhebbers, die staan te vernikkelen in de kou, geruisloos vast te houden. Een prestatie op zich.

Gezien: IJAZZ dag 1, NDSM terrein, vrijdag 5 juni 2009