Hoewel ze pas in 2005 voor het eerst op het podium stond heeft de Merel Hutten al een behoorlijk succesvol te noemen carrière achter de rug. Na slechts drie optredens mocht ze al een cd opnemen, wat in 2006 resulteerde in haar debuutalbum Wonderbra’s & Petticoats.

Na optredens in binnen en buitenland, het winnen van Hou Je Kop Luisterpop en het behalen van de finale van Mooie Noten dook Merel Hutten voor de tweede keer de studio in, om ditmaal grootser uit te pakken.

Op dit tweede album vol ogenschijnlijk lieve liedjes zingt en speelt ze naast piano ook melodica, kazoo, speelgoedpiano, kurkentrekker en vorkjes. Een tweede of derde keer luisteren leert  echter dat onder de prachtige, zuivere stem ook cynische, kritische en soms treurige gedachtes te vinden zijn: “Look at how the starving people wave at me so happily and content, " zingt Merel kraakhelder in On My Way.

Het album voelt als een dagboek, je waant je in de droomwereld van Merel en die is herkenbaar, maar zeker niet afgezaagd. Persoonlijk vind ik dertien liedjes wat veel, maar vervelen doet het niet. Soms voelt het als een volwaardig jazz album, dan weer sprookjesachtig als een musical met Mary Poppins- en Charlie & the Chocolate Factory-achtige begoochelingen.

Het pianospel is indrukwekkend helder en afwisselend en even belangrijk, bij tijden zelfs belangrijker dan de zang. Gecombineerd met het uitgebreide arsenaal aan instrumenten, van klein tot groot, maakt dat het geen standaard singer-songwriter album is geworden. Take A Walk is een groots, vol en kleurrijk album dat klinkt alsof het net zo goed met een enorm orkest gespeeld kan worden in een statige concertzaal als met een speelgoedpiano op een grasveldje langs de waterkant.