The Mars Volta is een compromisloze punkrockband met latin-invloeden. De nieuwe cd Octahedron is voor The Mars Volta-begrippen een akoestisch album en om die reden het toegankelijkst.

The Mars Volta heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een grote rockband. En dat was op sommige punten te merken. Voorafgaand aan het optreden werden de verschillende microfoons van zanger Cedric Bixler Zavala nauwkeurig ontsmet, mogelijk ter voorkoming van de Mexicaanse griep. Daarnaast werd de zanger voorzien van een songtekstboek op standaard – dat in praktijk niet gebruikt werd-, een flinke emmer en een kruk met daarop een dampende kop thee, althans zo rook het. Deze thee werd gedurende het twee uur durende concert om de vijf minuten ververst.

Met het nummer Goliath gaf de zesmansformatie The Mars Volta meteen overtuigend aan wat het doel van de avond was: keihard rocken. Het publiek ging meteen goed uit zijn dak en Cedric ging als een speer over het podium en was druk in de weer met zijn microfoon. Omar Rodriguez-Lopez gaf zijn visitekaartje af door uitstekend gitaarwerk af te leveren.

Het volgende nummer was Cotopaxi van de nieuwe CD, dat strak uitgevoerd werd. Cedric liet voor eerst zien waar de emmer voor bedoeld was en kwakte vanaf 3 meter loepzuiver een klodder spuug in de emmer. Op één kleine afzwaaier na liet Cedric zien dat hij hier ook erg bedreven in was. Een geïmproviseerde versie van Roulette Dares was als volgende aan de beurt en ook dit nummer werd uitstekend uitgevoerd.

Op deze wijze werd het eerste uur van het optreden volbracht, waarna Cedric het publiek voor de eerste keer kort toe sprak. The Mars Volta besloot het niveau nog wat verder op te krikken en vond dat Ilyana een geschikt nummer was om daar mee te beginnen. Voor een kunstzinnige achtergrond, met daarop de ogen van mensen en verschillende dieren, ging de band helemaal los. Cedric sprong heen en weer, was aan het headbangen en liet zien dat onstage handstand en droogzwemmen ook tot zijn repertoire behoren. Het trio Omar, drummer Thomas Pridgen en bassist Juan Alderete zweepten elkaar op tot grote hoogte. Het gevolg hiervan waren lange en snelle gitaar- en drumsolo's. Toetsenist Isaiah Ikey Owens zat redelijk in zijn eigen wereld. Hij speelde vol overgave en eiste het uiterste van zijn kruk.

Het laatste deel van het optreden werd ingeluid door Cedric: “You let us be us” en daarom kreeg het publiek spetterende geïmproviseerde versies van Drunkship Of Lanterns, Luciformes, The Widow en Wax Simulacra voorgeschoteld.

Wat een geweldig optreden, wat een energie. Negatieve punten van het optreden zijn moeilijk te vinden. De hoge tonen van het geluid kwamen wel iets te weinig door. Alles kan altijd beter. Maar als je als band dit niveau haalt, dan ben je een hele grote!

Gezien: The Mars Volta
Paradiso, 8 juli 2009