“Fijn dat jullie ondanks de regen allemaal gekomen zijn,” zo leidt Lucky Fonz III de door hem samengestelde zondagmiddag in. Ondanks het wisselvallige weer zijn om drie uur de tribunes van het Vondelpark Openluchttheater al goed gevuld, alleen in de ruimte voor het podium is het nog opvallend leeg. Gelukkig begint het daar in de loop van het eerste optreden ook langzaam vol te lopen.

Dat eerste optreden wordt verzorgt door  Ro Halfhide, die met name bekend is als producer, concertorganisator en de drijvende kracht achter het Amsterdam Songwriter Guild. Dat hij muzikaal ook het een en ander in zijn mars heeft, schemert door in de opener Spread The Love, een opvallend lieflijk liedje over de krakersbeweging. Halfhide overtuigt met name met zijn stem, die qua klank en lenigheid wel iets doet denken aan Jeff Buckley. Helaas gaat het effect van zijn gevoelige luisterliedjes enigszins verloren in het geraas van de wind, waar hij maar met moeite tegenop kan boksen. Dat komt ook omdat zijn songmateriaal nogal dun is. Zijn composities missen spanning en variatie. Zo af en toe zou je willen dat hij eens flink uithaalt. Wellicht dat hij in een intiemere setting beter tot zijn recht komt.

Peter Schuijff, zanger van The Woodwards, wordt door Lucky Fonz III aangekondigd als “vriend, mentor en inspirerende songwriter.” Al bij het eerste nummer is te horen waarom. Bijgestaan door Nits-drummer Rob Kloet weet Schuijff met zijn cynische zang en gruizige americana het publiek gelijk te boeien. De kracht van The Woodwards, naast de droogkomische, verhalende teksten en de podiumprésence van Schuijff, is dat de band met enkel gitaar en slagwerk een vol geluid neer weten te zetten, waarbij de wind ditmaal als versterking in plaats van stoorzender van de muziek fungeert. Helemaal bijzonder wordt het, als het Ursula Peterson Trio zich bij de heren voegt. De engelachtige harmonieën vormen een mooi contrast met de Nick Cave-achtige zang van Schuijff, wat zijn hoogtepunt bereikt in het prachtige I Want A Woman – tevens de single van zijn titelloze debuut.

Wanneer Storybox vervolgens het podium betreedt, begint eindelijk de zon door te breken. Strikt genomen geen Amsterdamse band (de bandleden komen uit de Utrechtse scene) maar een kniesoor die daar op let. Met vakkundig gemaakte luisterpop weet Storybox zelfs de eerste mensen aan het dansen te krijgen. De muziek is niet altijd even vernieuwend, maar de liedjes zitten allemaal steengoed in elkaar en liggen lekker in het gehoor. Bovendien spat het speel plezier zo van de muzikanten af, dat het moeilijk is ze niet gelijk in je hart te sluiten.
 

Als ten slotte de beurt is aan Lucky Fonz III – “Mijn favoriete artiest,” kondigt hij zichzelf met een knipoog aan – wordt wel duidelijk dat de meeste mensen voor hem gekomen zijn. Nog voor hij een noot gespeeld heeft, krijgt hij de handen van het publiek op elkaar voor de ritmische begeleiding van het openingsnummer, en het hele concert door weet hij op typische Lucky Fonz-wijze het publiek te bespelen en bij zijn optreden te betrekken. In de gevarieerde set, waarbij hij de regen weet te verdrijven en zelfs enige bezoekers uitnodigt hem op het podium te versterken, springt een angstaanjagend bezeten versie van Asylum eruit. Absoluut hoogtepunt is echter het pareltje When We Are Young, waarbij als verrassing Carol van Dijk hem op het podium komt bijstaan. Amsterdams Finest Songwriters ten top.

Gezien: Lucky Fonz III presents Amsterdams Finest Songwriters,
Vondelpark Openluchttheater, 19 juli 2009