Een eigen show in Paradiso, hier heeft Leine enorm naar toe geleefd. Het licht is gedempt, de kaarsjes branden. Dit zorgt voor een intieme sfeer.
“Paradiso is geweldig, ik waan me daar altijd in een andere wereld,” aldus de hoofdrolspeelster van deze avond. “Maar ik vind het ook heel eng. Speciaal voor deze avond ga ik nieuwe dingen doen, en alles wat ik voor het eerst doe, vind ik eng. Maar zo’n kans krijg je maar één keer.”
Leine begint de avond solo, met haar gitaar. Vanaf de eerste noot is de zaal stil, en geboeid. Geboeid door de jazzy sound van Leine: zo eigen, zo vol emotie.
Dan komt Fabiana Dammers het podium op; de winnaressen van de Grote Prijs ’07 en ’08 naast elkaar. Samen zingen ze het nummer All This Craziness.
Inspiratie haalt Leine uit veel dingen. Zelfs het ontvangen van een, voor velen zo gevreesde, blauwe enveloppe kan een mooie song opleveren. Ze was niet zo blij met het bedrag dat ze moest betalen en uit wraak schreef ze een liedje over het tragische einde van ‘haar’ belastingambtenaar: The Dreadful End of Taxman Brown. Speciaal voor deze avond met een ‘zingende zaag’, voor een onheilspellende toon. Het tovert een lach op het gezicht van het publiek.
Dan het moment suprême. Leine wilde nog iets nieuws doen voor deze avond, iets bijzonders, iets met strijkers. Samen met violisten Jeffrey Bruisma, Oene van Geel en Emiel Visser speelt ze enkele nummers. En hoe; de strijkers geven een bijzondere aanvulling op de zang. Leine sluit haar ogen en gaat op in de muziek. Ze vullen elkaar goed aan, alsof ze al jaren samenspelen.
“Doordat er anderen meededen, ging ik zelf ook anders spelen,” legt Leine uit. “Normaal begeleid ik mezelf, de gitaar bepaalt het ritme. Nu had ik ook met andere muzikanten te maken. Die gaf ik meer ruimte, anders zit je elkaar in de weg. Maar ik vond het zó gaaf om met ze te mogen optreden. Helden zijn het!”
Het eerste nummer dat ze samen spelen is Golden Car. “Dat nummer is heel bijzonder voor mij. Het heeft me jarenlang regelmatig op de been gehouden; als ik het hoor, is mijn hele dag goed. Dat muziek dat met je kan doen, vind ik erg mooi.”
Het enige smetje op de avond is de gitaar die niet helemaal meewerkt. “Vast omdat het te koud is buiten,” grapt Leine. Ze laat zich niet van de wijs brengen. En pakt af en toe haar elektrische gitaar, want “dat staat stoerder.”
De avond sluit ze solo af, maar natuurlijk ook weer met iets nieuws. Dit keer een nieuw nummer, slechts een week oud. New Years Day heeft ze alleen nog voor haar vriend gezongen, en hield het daarbij niet droog. Het is een persoonlijk, oprecht en intiem liedje.
Langzaam nadert nu echt het einde van de avond. Door de afwisseling in oudere en nieuwe nummers, en het komen en gaan van goede muzikanten, heeft het publiek zich geen moment verveeld. De ene keer deinden mensen zachtjes mee op de vrolijke noten, het andere moment stond het kippenvel op de armen van ontroering.
Het levert haar dan ook een staande ovatie op. Het gemak waarmee ze zingt, haar enthousiasme, haar stralende ogen die zichtbaar genieten; ze heeft er niet alleen een bijzondere avond van gemaakt, Leine is gewoon bijzonder!