Na de eerste geruchten over de oprichting van de supergroep Them Crooked Vultures (met de oud-drummer van Nirvana en Foo Fighters-frontman Dave Grohl, mede-oprichter van Kyuss en frontman van Queens of the Stone Age Josh Homme en oud-bassist van Led Zeppelin John Paul Jones) verschijnen via de twitterpagina van de band cryptische aanwijzingen over een concert in de Melkweg.
Het eerste bericht is ‘Melkweg 19-08’ en een link naar een poster van een man met het hoofd van een gier en een paraplu in zijn hand. Een dag later verschijnt er een link naar een foto van dezelfde poster op een elektriciteitskastje en de cijfers 52.365065, 4.881114. Oplettende fans op internet weten dat dit de lengte- en breedtecoördinaten van de Melkweg zijn. Op de website van de Melkweg staat een ander nummer: 8436 2766533 88588737. Wanneer je deze cijfer in je mobiele telefoon intoetst, komt daar Them Crooked Vultures uit. Een sterk staaltje viral-buzz-marketing dus, maar kunnen de heren ook lekker samenspelen?
Na alle obstakels te hebben genomen (uren in de rij staan, een identiteitsbewijs laten zien, één kaartje per persoon, een polsbandje à €37,50 en er wordt nadrukkelijk op gewezen dat je geen video- en audio-opnameapparatuur mee mag nemen) zijn de verwachtingen hooggespannen. Wanneer de band het podium bestijgt, lijken de heren ontspannen, gretig en goed gemutst. Het eerste deel van de twaalf nummers die ze spelen, blijven ze dit vasthouden. Daarna zakt de banddynamiek iets in. Is dit vreemd wanneer een publiek een volledig onbekende set naar zich toe krijgt geslingerd , met als voorproefje slechts een dertig seconden durende ‘teaser’ op internet?
Het drietal (aangevuld met Alain Johannes, gitarist/bassist van de 2005 Queens-formatie) begint de set snoeihard met nummers als Dead End Friends, Mind Eraser en Bandoliers. Op het eerste gezicht lijken de nummers nog het meest op de stonerrock van Queens Of The Stone Age, aangevuld met de exotische soundscapes van Led Zeppelin.
John Paul Jones heeft duidelijk zijn stempel gedrukt op het geluid van Them Crooked Vultures met zowel zijn basgitaar- als pianoarrangementen. Jones begint de set met een maffe slide-basgitaar met een ingebouwde ‘kaosspad’ (zo’n schermpje dat ook Matt Bellamy van Muse in zijn gitaren heeft). Bij het achtste nummer begint Jones ook nog op zo’n typische jaren ’80 draagbaar keyboard wazige Marrokaanse samples aan te sturen. Tijdens de ‘ballad’ Caligula kleurt hij het geheel in met fijne hammondpartijen.
Na deze rustpunten is het tijd voor de finale. War Song (of War Saw) begint met lage, lome gitaarriffs en eindigt in een jazzrock-jam van wel vijftien minuten waar het drietal zichtbaar plezier heeft in het samenspelen. Het nummer Elephants begint met een langzame hoekige riff die vervolgens steeds sneller doorramt. Ondanks dat de band en het publiek het naar hun zin hebben, evenaart de supergroep niet meer de energie van de eerste nummers. Twaalf nieuwe nummers brengen en horen blijkt een flinke kluif. Bovendien is dit pas het tweede optreden.
Maar met het laatste nummer Daffodil bewijst Them Crooked Vultures dat dit waarschijnlijk meer is dan een leuk nevenprojectje van deze rechtschapen rockers en dat ze tot de beste songwriters en performers horen van gortdroge stampende gitaarrrock met een vuige, meerstemmige melodie. Nu maar verwachtingsvol uitkijken naar het album.
Gezien: Them Crooked Vultures
Melkweg, 19 augustus 2009