Om klokslag negen uur wordt de Winston gevuld met de krachtige stem van Jozephine. Deze vrouw ademt muziek. Haar ballads zitten goed in elkaar en ze brengt ze met veel emotie.

 

Dan is het de beurt aan Art Kramer met gitaar. Hij gaat helemaal in zijn jazzy songs op. En dat wordt gewaardeerd, want hij ontvangt een luid applaus. Dit is ook het geval bij MisterPerhaps. Twee stoere mannen; de één met grote tattoos die nog net onder de mouwen van zijn T-shirt uit komen. Vroeger maakten ze techno. Totdat ze gek werden van de ‘bliepjes’ en besloten om akoestisch verder te gaan. Dat blijkt een goede keuze. De rauwe stem van Martijn is een perfecte combinatie met het contrabasgeluid van Jasper. Het publiek is doodstil. Maar bij het laatste nummer gaat het dak eraf, en de voetjes van de vloer.

 

De in Buenos Aires geboren Lonny Ziblat bewondert het publiek voor hun geduld om naar alle nieuwe nummers te luisteren. Dat had hij niet moeten zeggen, want plots klinkt er geroezemoes. Lonny houdt het intiem, met alleen zijn stem en gitaar.

Dan verschijnt Stefka. Een bekend gezicht, want vorig jaar deed ze ook mee, toen schopte ze het tot de halve finale. Nu heeft ze haar gitarist thuis gelaten en begeleidt ze zichzelf op de piano. Het publiek heeft alleen geen idee waar het over gaat, want ze zingt in het Spaans. Dan komt er een primeur: haar eerste song in het Nederlands. En ook dat kan ze.

 

Dan is het de beurt aan Case Mayfield. Deze 21-jarige student laat zich inspireren door Ray Lamontagne en Damien Rice. Case heeft de looks van een ware popster. Met zijn krachtige stem en mooie gitaarrifjes bespeelt hij het hele publiek. Er wordt zelfs gevraagd om een toegift.

Last but not least: -tje, bestaande uit Thijs, Joeri en Erik. Ze stralen zichtbaar plezier uit en zijn een waardevolle afsluiter van de avond.

 

Het wachten is op de jury. Aan deze de taak om één winnaar te kiezen die in de halve finale staat, op 24 april in Paradiso. De andere zes moeten hopen op een wildcard. De jury is er redelijk snel uit: “De winnaar is de artiest die zich helemaal gaf. Hij stond zeker en volwassen op het podium. We willen graag langer naar hem luisteren... Case Mayfield!”

Een oorverdovend lawaai breekt los. Het publiek kan zich helemaal vinden in de keuze van de jury.

Ook Case is door het dolle heen: “Toen ik mijn naam hoorde, voelde ik een mix van een flinke dosis adrenaline en opluchting. Om eerlijk te zijn had ik goede hoop over de uitslag, maar toch kregen zenuwen de overhand tijdens de bekendmaking van de winnaar. Ik wil verhalen vertellen en mensen raken door middel van mijn muziek. Blijkbaar is dat gelukt. Ik probeer niet te ver vooruit te kijken, maar te genieten van het hier en nu. Om maar even een cliché erin te gooien: het gaat niet om de bestemming maar om de reis. Toch?”

 

Gezien: tweede voorronde Mooie Noten 2009 @ Winston 09-04-09