Spelen voor een uitverkochte kleine zaal in Paradiso is al snel te gek. Maar voor de leden van The Death Letters zal het nog spannender zijn geweest, want de muzikanten zijn pas 16 en 17 jaar. De Hype rondom The Death Letters lijkt zich aan het begin van de show niet helemaal in te lossen, verre van zelfs. Vooral gitarist Duende krijgt het voor elkaar om in zijn performance alle rockposes zo cliché mogelijk neer te zetten. Ook de muziek blijft erg achter bij wat de hype rond deze band doet vermoeden.
Door het extreem harde geluid is er totaal geen nuance te horen in het gitaar en drumspel. En de 'liedjes' komen vaak niet verder dan keihard drie standaardakkoorden spelen. Het lijkt bij vlagen wel of ze op het podium precies doen wat iedereen die ooit in een bandje heeft gespeeld weleens gedaan heeft. Gewoon een akkoord aanslaan en zo hard mogelijk raggen op je instrumenten.
Tot ergens op de helft van de set Duende grappend aankondigt: "Nu gaan we een rustig nummer voor jullie spelen". Ineens is te horen waarom het debuutalbum bij vlagen zo goed klinkt. Sterke riffs die doen denken aan The White Stripes en The Black Keys en een heerlijk lange solo, die totaal breekt met het matige eerste deel van het concert. Vanaf dat moment gaat het alleen nog bergopwaarts. Blijkbaar bewaart de band bewust de beste nummers die ze hebben tot het eind van de set. Het lijkt erop dat The Death Letters beter nog een paar jaar hadden kunnen rijpen in hun Dordrechtse oefenruimtes. Wat de band nu laat zien is eigenlijk net te weinig.
The Tunes is van een heel andere orde. Ten eerste is de gemiddelde leeftijd van de bandleden een stuk hoger en ten tweede speelt de band muziek van een totaal andere orde dan The Death Letters. The Tunes lijken duidelijk beter te weten waar ze mee bezig zijn dan het jonge duo. Zelf noemt de band hun muziek 'Folk & Roll' en dat is misschien wel de beste omschrijving. Vijf man sterk, met instrumenten als trekzak, contrabas en akoestische gitaar worden echte liedjes met een kop en een staart gespeeld. De liedjes geven allemaal die gezellige feel goodsfeer weer die een mens na een lange winter goed kan gebruiken. En het Roll element is ook in alle liedjes duidelijk, uptempo, opzwepende samenzang en scherpe gitaarsolo's. Ook met het plaatje is niks mis. Het enthousiasme van de band en vooral de inzet die frontman Mischa geeft om het publiek bij de show te betrekken is erg leuk.
Gezien: The Tunes en The Death Letters
Paradiso, 9 april 2009