Op de vrijdagavond van Sonic Connections, was het aan nieuwkomers Ansatz der Maschine, LPG, boyShouting, The Moi Non Plus en een surprise act om een verpletterende, als een meteoriet inslaande indruk achter te laten. De aftrap werd gemaakt door Ansatz der Maschine.

Het is moeilijk deze band te omschrijven. Vergelijk het met een gerecht in een toprestaurant. Je weet ongeveer wat de ingrediënten zijn, maar de smaak is zo verbijsterend delicieus dat het een mysterie is hoe deze precies tot stand kwam. Zo ook met Ansatz; je ziet ze spelen en allemaal minstens één keer van instrument wisselen, maar hoe deze majestueuze indietronica precies tot stand komt, blijft een raadsel. Wat zeker is, is dat de met creatieve doch toegankelijke beats verweven soundscapes en saxofonen zo beeldend zijn, dat Ansatz soundtracks brengt die de film overbodig maken.

Veel bezoekers moeten zich na afloop afgevraagd hebben hoe de volgende band Ansatz der Maschine zou overtreffen. Maar bij Sonic Connections draait het niet om overtreffende trappen. Eerder om onvergelijkbare ervaringen. Want LPG's muziek en act namen het publiek mee, weg uit heden en terug naar het verleden, om aan te meren in de jaren '60 en '70. 

Geblinddoekt zat het publiek op de grond zijn eigen trip te beleven, terwijl enkele bandleden al spelend door de zaal liepen. Er bleken ook infiltranten aanwezig. Iemand uit het publiek begon al zittend dwarsfluit te spelen, en er werden van achter in de zaal achtergrondzangers gehoord. Het laatste nummer van LPG's fascinerende optreden werd dan ook afgesloten met het bestormen van het podium door alle infiltranten, die op geïmproviseerde trommels begonnen te slaan. 

Na deze spectaculaire afsluiting van het optreden van LPG kondigde de Vlaamse, in zilveren astronautenpak gehulde presentator de surprise act aan. Op het uit cassettebandjes gemaakte podium in de hal rapte Kraamer er op los, maar helaas bleek hij bot te vangen bij het rockgeoriënteerde publiek. Dit ondanks zijn aanstekelijke Antwerpse spraak-waterval.

Op de vloer, voor het podium waar Ansatz der Maschine eerder had gespeeld, was het aan boyShouting om het publiek weer te engageren. Kennelijk bevond het zich nog in de ga-er-bij-zitten modus, want de eerste rij van het publiek ging weer zitten om te luisteren. De éénmansband van Marc Wetzels gaf een bezeten show, zo bezeten zelfs dat het een duo had kunnen zijn. Maar nee, het was echt één man die er en dansant en kruipend over de grond op los sampelde met zijn gitaar en zang. 

Af en toe miste men een stevige bas of drum om de heerlijke Lou Reed-achtige muziek te vervolledigen. De afwezigheid van andere instrumenten zorgde er wel voor dat de teksten beter te horen waren, en met refreinen als “you say that you are lost, therefore you must travel, travel in your head till you finally go mad. Still it feels better, better than just being sad” was dit maar beter ook. 

Als klap op de vuurpeil was er The Moi Non Plus, die de lastige taak had het ingekakte publiek op poten te krijgen. Maar voor dit duo is dat geen probleem, want al produceert het een ware stormvloed aan muzikaal geweld, dit geweld is wel hypnotiserend. Zonder zeker te weten of je het wel goed vind, sta je ongecontroleerd mee te dansen. En juist dit zorgt voor het verrassingselement van de muziek die van The Moi Non Plus een must-see-while-in-Amsterdam act maakt.

 

Gezien: The Moi Non Plus, boyShouting, Kraamer, LPG en Ansatz Der Maschine, De Brakke Grond, 3 april 2009