In de Brakke Grond wordt sinds kort een van de leukere Amsterdamse festivals gehouden: Sonic Connections.
Het is aan Dijf Sanders om de laatste dag af te trappen. Om de poppy lo-fi huiskamerelectronica wat extra pit te verschaffen, vergezelt zanger-gitarist Johannes Verschaeve (The Van Jets) hem. Jammer genoeg laat de overdaad aan het mixen van laidback lounge, poppy electronica, rechtdoorzee rock en jazzy ritmes het publiek zijn draai niet vinden en schiet hij live dus wat tekort.
Een van de meest memorabele momenten van de avond is afsluiter Sugar Frosted Milk, waarbij iedereen aan de rand van het podium gaat zitten. Als een groep kinderen voor een poppenkraam kijkt het publiek naar een onversterkte versie van het nummer. Niemand (het tweetal niet uitgezonderd) kan een glimlach verbergen.
Iedereen kan meteen doorlopen naar een tweede zaal, waar singer-songwriter Trixie Whitley met haar band klaarstaat. Afkomstig uit een muzikantenfamilie, heeft zij op haar zestiende al als drummer, dj en danseres over de hele wereld getoerd.
Er moet gezegd worden dat de melodieuze bluesnummers soms iets te zoet zijn. Het beste komen die uit de verf als Whitley van de piano weg stapt en haar longen uit het lijf kan schreeuwen. De overgave is overweldigend te noemen. En een strot heeft die pas 21-jarige!
Sexy garage dancetrio Daily Bread heeft vorig jaar haar deelname aan de Grote Prijs van Nederland afgezegd. De Hollandse Nieuwe kon namelijk niet met zijn drieën naast elkaar optreden. En als er iets is, dat het optreden van Daily Bread zo speciaal maakt, dan is het wel dit plaatje. De band staat zo dicht mogelijk op het publiek en in het midden leeft de drummer zich met een satijnen luipaardprintpanty uit op een kinderdrumstel. Zangeres Kimberly probeert het publiek op een andere manier op te hitsen: zij wisselt zingen af met kreunen en flirt met het publiek. De nummers zijn wild, dansbaar en klinken zo strak als dat de luipaardprintpanty moet hebben gezeten. Laatst hebben zij bij Excelsior getekend en nu is het zaak om die energie op het album te behouden.
Een label op Madensuyu plakken op Madensuyu is haast onmogelijk. De Belgen, die al indruk gemaakt hebben op Noorderslag, lijken beïnvloed door TOOL en Sonic Youth, maar kiezen vooral hun eigen weg. Alsmaar doorlopende gitaarriffs en wilde drumpartijen laten het publiek een trip naar andere dimensie maken.
Het mooiste, maar tegelijkertijd het lastigste aan hun psychedelische postrock zijn eindeloze veranderingen in de gitaarpartijen, net als de samengesmolten coupletten en refreinen. Een deel van het publiek heeft dan ook een innerlijke tweestrijd. Zij herkennen de kwaliteit, maar hebben nauwelijks een herkenningspunt om zich aan vast te klampen. Er mag wel gezegd worden dat Madensuyu wat aan zijn presentatie mag doen: hoewel zanger/gitarist Stijn enthousiast en druk hoofdschuddend oerkreten uitslaakt, zou het aan de sfeer bijdragen als hij zou staan in plaats van zitten. Kan een producer deze band zover krijgen om meer gestructureerde rock te spelen, dan kan dit een echt grote worden.
Er zal in december een nieuwe Sonic Connections plaatsvinden.