“Drawing inspiration from every corner of the world” staat er te lezen op de myspace-site van de Amsterdamse band Supercity. Een dergelijke ambiteuze kreet doet al snel vrezen voor een muzikaal rommeltje, waar stijlen elkaar geforceerd afwisselend. Met het debuut Atico – vernoemd naar de zolder van zanger Yvo Sprey, waar de cd is opgenomen – levert Supercity echter een opvallend solide plaat af, waarin stijlen als americana, southern blues en cajun jazz, overgoten met een vleugje mariachi, moeiteloos in elkaar versmelten.

De toon wordt gelijk gezet met de sterke opener Shake It, een luchtig nummer dat zich kan meten met de betere Calexico-nummers. Calexico is sowieso een associatie die tijdens Atico vaak opdoet, wellicht doordat Supercity net als deze band sterk put uit de traditie van americana en mariachi. Supercity heeft echter wel degelijk een eigen geluid, wat sterk naar voren komt in nummers als Blue Andaluz en één van de absolute hoogtepunten van de cd: het blues-achtige Damn Dog. Hierin krijgt de Venezolaanse gitarist Vicente Pino alle ruimte om zijn kunsten te laten horen, waarbij de combinatie van zijn slide-gitaar en de donkere, broeïerige zang van Yvo Spey je zo naar de katoenvelden verplaatst.

In het toepasselijk genaamde Cyanide Jazz laat Supercity zich van een meer feestelijke kant zien. Hier bepaalt Felix Hildenbrand de toon met lekkere, jazz-achtige basloopjes, waar je amper bij stil kunt blijven zitten. Het spaanstalige Isidoro is een lekker mariachi-nummer, dat het goed zal doen op het podium, zoals vorige week al bleek tijdens hun optreden in Frascati. Deze uptempo nummers worden moeiteloos afgewisseld met zwoele, sfeervolle nummers als Narco en El Rey, wat de hele cd prettig evenwichtig maakt.

Zijn er dan geen minpunten te ontdekken? De cover van het overbekende Quizas behoort tot de zwakkere momenten van de plaat. Een lied dat zo platgespeeld is moet je alleen maar willen coveren als je er echt iets nieuws aan toe kunt voegen, en dat doet Supercity niet. Bovendien is hun eigen materiaal sterk genoeg om niet op covers – naast Quizas is ook het oorspronkelijk door Cafe Tacuba geschreven La Muerte Chiquita een beetje flauwtjes uitgevoerd – te moeten vertrouwen. Verder mag de zang van Yvo Sprey, hoewel erg warm en aangenaam van klank, soms wel iets spannender. Maar dat zijn kleine minpuntjes op een verder puik debuut, dat zelfs na een week lang intensief draaien nog prima overeind blijft staan. Extra vermelding verdient trouwens de geheel door Yvo Sprey ontworpen cd-hoes, dat een kunstwerkje op zich is.