Maandagavond 15 september vond alweer de derde voorronde van de Amsterdamse Popprijs plaats. Dit keer gesitueerd in de prachtige Desmet Studio’s mochten zes Amsterdamse bands het tegen elkaar opnemen voor een plaats in de halve finale. Allereerst d2d. De zangeres heeft een mooie, sterke stem maar zingt iets te voorspelbare teksten. Er is weinig samenhang in de muziek en ook de melodieën zijn niet al te sterk. Dit zorgt ervoor dat deze band niet al te lang in het geheugen blijft hangen. Dan is het de beurt aan Sea Fur, bestaande uit drie mannen die veel willen lachen en leren. Van dat lachen zien we weinig en de band lijkt te verlegen om de zaal in te kijken. Dit zorgt voor een nogal onpersoonlijk optreden. Muzikaal is dit trio zeer sterk maar de zang stelt teleur. Zo nu en dan vloeit er een verfrissend gitaar- of basrifje de zaal in maar het lukt Sea Fur niet te verassen. TRIP had geen betere bandnaam kunnen kiezen, met een zanger zo excentriek dat je je bijna zorgen gaat maken. Dit viertal maakt verwarrende gitaarmuziek die spannend wordt door synthesizereffecten. Na een kleine onderbreking door een weglopend drumstel weten ze sterk verder te spelen. Helaas kregen ze naast het drumstel niemand echt aan het dansen. Als je bij Fi-kings je ogen dichtdoet hoor je catchy popmuziek waar eigelijk vrij weinig op aan te merken is. Als je echter je kijkers weer opent aanschouw je een performance die niet bij de muziek klopt. De zanger danst van de ene kant van het podium naar het andere, plaagt zijn medemuzikanten en doet kortom verschrikkelijk zijn best. Het komt alleen compleet niet over. Soms is minder gewoon meer en dat is bij deze band zeker van toepassing. Laat de muziek gewoon zijn werk doen. De zangeres van Becky’s Kitchen heeft een loepzuivere stem en hoewel het grootste deel van het publiek waarschijnlijk niets van de in een zuidelijke taal gezongen teksten verstaat is het heerlijk om naar te luisteren. Als haar verschijning nog niet zonnig genoeg was, brengt de muziek met blazers en vrolijke melodieën de warmte zeker naar je toe. Alles lijkt te kloppen bij deze band, maar de spanning mist. Die spanning is er zeker bij Cinq Croniq. Wie wist dat electro live zo energiek kon zijn? De in het groen zwart gehulde band schudde publiek en jury wakker met hun frisse combinatie van electro, metal en dance. Zang die wisselt van lief naar stoer, scheurende gitaren en stevige beats maken het moeilijk stil te blijven staan. De jury noemde deze band ‘anders dan alle andere bands tot nu toe in de Amsterdamse Popprijs’. Totaal verdiend is dan ook de overwinning waarmee ze zich een plaats in de halve finale toe-eigenen. Gezien: Voorronde Amsterdamse Popprijs Desmet, 15 september 2008 Tekst: Doenja Oogjes Foto’s: Ro Halfhide