Het gaat voortvarend met Pony Pack. In februari 2007 kreeg de band rond de Schotse zangeres Jane Mack, de Duitse drummer Robert Fischer en de Amsterdamse gitarist Orang Goreng het Hollandse Nieuwe-lintje van 3VOOR12 opgespeld, nog voor ze hun eerste concert gespeeld hadden. Een jaar later trokken ze met de Suicidal Birds door Europa voor hun eerste internationale tournee, en afgelopen maand was hun debuut album Claws & Fists daags na verschijnen al op de 3VOOR12 Luisterpaal te horen. Publicitair zit het dus wel goed met Pony Pack, en de eerste klanken van de openingstrack doen gelijk vermoeden waarom. De combinatie van de gruizige gitaar van Goreng en de frisse stem van Mack zorgen voor aangename poppunk, die nog het meest doet denken aan Juliette Lewis and the Licks. De korte, puntige nummers rocken lekker weg, waarbij vooral de afwisselende gitaarriffs en drumloopjes de nodige variatie aanbrengen. Afzonderlijk liggen de nummers goed in het gehoor, met name Thigh Bone en Mal de Ojo. Het is echter precies die frisse stem, die na een aantal liedjes op de zenuwen begint te werken. Mack schreeuwt meer dan dat ze zingt, en doet dit met weinig melodieuze variatie. Dat is een nummer of twee aardig, maar daarna klinkt het allemaal wel erg hetzelfde. Dat is jammer, want compositioneel zitten de nummers niet slecht in elkaar. Ook met de instrumentale ondersteuning zit het wel snor. Helaas sneeuwt deze zo af en toe bij de vocalen onder. Dat het ook anders kan, blijkt uit het afsluitende nummer Dying Bird. Muzikaal valt dit rustige lied bij de rest uit de toon, maar het laat wel de zangkwaliteiten horen waar Jane Mack wel degelijk over beschikt. Opeens blijkt de stoere punkvrouw over een prachtig, rijke stem te beschikken. Iets meer van die stem in de rest van de liedjes, en Pony Pack kan nog ver komen. Tekst: Tirza de Fockert