Onder de naam Le Club Suburbia wordt er eens in de zoveel tijd een avond vol 'echte' indie-muziek georganiseerd in de Winston. Echt, zo valt er op de website van de organisatoren te lezen, omdat indie naar hun mening tegenwoordig tot een commercieel genre is verworden. De mensen achter Le Club willen een podium bieden aan muzikanten die nog echt compromisloos en onafhankelijk zijn. Een nobel streven met, zoals de avond in de Winston uitwijst, wisselende resultaten.
Openingsact van de avond is de in Amsterdam woonachtige Zweed – en dus niet Est, zoals het programma aangeeft – Dr. Barre Bizarre, die volgens de aankondiging de hamburger-commercials van Janne "Loffe" Carlsson als belangrijkste inspiratie noemt. Dr. Barre Bizarre lijkt obscuur tot thematiek te hebben verheven, zo valt ook op te maken uit de drie danseressen in kleurige regenjassen en de korrelige filmpjes van een zwaaiende afwasborstel. Muzikaal gezien heeft het vooral een hoog huiskamergehalte. Met onvaste stem rapt hij over nintendo-beats heen, terwijl de drie meisjes schaapachtig hun pasjes doen. Het hele optreden is na nog geen tien minuten voorbij. Na afloop bekent hij dat gevraagd was toen hij dronken was, en dat er waarschijnlijk ook geen tweede concert zal volgen.
Waar Dr. Barre Bizarre zich duidelijk onwennig voelde op het podium, is dit bij de Amerikaanse eenmansact Hawnay Troof duidelijk wel anders. De in pak gestoken rapper springt en rent over het podium alsof zijn leven er vanaf hangt, terwijl hij in genadeloos tempo schreeuwerige raps op het publiek afvuurt. Zijn muziek laat zich nog het beste omschrijven als minimal elektropunk voor ADHD-ers, en doet sterk denken aan de Beastie Boys. Het kost hem geen enkele moeite zijn energie op het publiek over te brengen: de eerste bezoekers staan binnen no-time te dansen en doen enthousiast mee met de vele "Hell Yeah" en "Fuck Yeah"-s. Hoewel zijn muziek niet altijd even vernieuwend is, maakt hij veel indruk met zijn performance. Het is niet iedere artiest gegeven een kledingwissel op het podium uit te voeren, of van podium naar bar te springen. Toch lijkt ook hij zo af en toe zichzelf niet bij te kunnen houden: de anekdotes die hij vertelt nemen evenveel tijd in beslag als alle liedjes.
Bij de afsluitende act van deze Le Club Suburbia staat de muziek op de eerste plaats. Het trio Anavan zet met hun strakke postpunk kwalitatief gezien de sterkste set neer. Korte, puntige nummers waarbij het drumstel centraal staat. Dat heeft dan ook de meest prominente plaats op het podium ingenomen. De snerpende bliepjes van de toetsenist zijn soms een beetje veel van het goede, maar verder is deze band zeker de moeite waard om in de gaten te houden. Een hoogwaardige afsluiting van een wisselende avond.
Gezien: Le Club Suburbia (Anavan, Hawnay Troof, Dr. Barre Bizarre)
Winston, 25 november 2008