Ze is een rijzende ster in de Nederlandse popwereld. Op 22-jarige leeftijd heeft ze reeds twee succesvolle cd’s op haar naam staan en diverse prijzen in de wacht gesleept. Dat de Rockacademie-alumna het ook bij het grote publiek goed doet, blijkt wel uit het concert in de Paradiso. Al tijdens het voorprogramma is de grote zaal tot aan de nok toe gevuld, toch geen geringe prestatie voor een Nederlandse singer-songwriter. Aan Rosemary’s Sons de taak om het publiek op te warmen. Met hun “Amerikaanse middenklasse rock”, zoals zanger Martijn Hagens zelf treffend omschrijft, zetten ze een aangename show neer. Technisch zit het allemaal prima in elkaar, de mannen hebben duidelijk veel live-ervaring en weten hoe ze het publiek moeten bespelen. Met name de meegereisde fanclub, die de voorste rijen bezet, gaat uit zijn dak. Muzikaal gezien is het echter weinig vernieuwend, en na de derde rockstamper beginnen de liedjes wel erg veel op elkaar te lijken. Tegen het einde van de set overheerst dan ook het geroezemoes in de zaal, veel bezoekers lijken het toch vooral geschikte muziek te vinden om een biertje bij te drinken. Dat geroezemoes verstompt zodra de hoofdact van de avond het podium op komt. Tijdens de prachtige opener Blue krijgt Stevie Ann de hele zaal muisstil. Met haar warme, bluesachtige stem komt goed tot zijn rechte bij de sobere begeleiding van akoestische gitaar. Ook de volgende twee liedjes speelt ze solo, waarbij ze zo af en toe steelse blikken richting balkon werpt. Het is alsof ze nog niet helemaal kan geloven dat ze in de grote zaal van de Amsterdamse poptempel staat, en het plezier wat ze daarin heeft weet ze mooi over te brengen op het publiek. Het geeft de opening van het concert iets bijzonders intiems mee. Als na het derde nummer de rest van de band opkomt, is er van intimiteit geen sprake meer. Vanaf dat moment wordt er flink gerockt, en Stevie Ann doet dat met zichtbaar plezier. Bij de band is dat plezier een stuk minder te bespeuren. Slecht spelen ze niet, maar na de vierde opeenvolgende obligate gitaarsolo klinkt de begeleiding wel als erg veel van hetzelfde. Die routineuze begeleiding tornt aan de kracht van nummers als Changes, Love Song en Baby Blue. Dat is jammer, want met een betere begeleidingsband zou Stevie Ann absoluut kunnen vlammen. Gezien: Stevie Ann, Paradiso 8 november