Na het winnen van de Grote Prijs eind 2007 wist Leine precies alle goede stappen te zetten. Optredens op onder andere North Sea Jazz en Lowlands maakten haar snel bij een groter publiek bekend. De bekroning op dit voor Leine fantastische jaar is het uitkomen van haar eerste volledige cd Truth Be Told. Vanavond presenteert ze die in een goed gevuld Rozentheater.

Alleen op het podium kijkt Leine een zaal in vol aandachtig luisterende bekenden en familieleden. Dat bezorgt zelfs iemand met haar ervaring de nodige zenuwen. Ze zet eens een capo verkeerd neer (‘soms zou ik willen dat ik piano speelde’) en komt even niet uit haar woorden maar dat lijkt de charme van haar hele voorkomen alleen maar te versterken. Na drie liedjes is Leine helemaal los en luidt ze als vanouds ieder nummer in met een leuke anekdote.

Het grootste gedeelte van de set vult Leine in haar eentje met nummers van haar eerdere e.p. Songs at the Dinner Table en het verse Truth Be Told. Moeiteloos wisselen de jazzy liedjes tussen stemmig en vrolijk, terwijl ze altijd als typisch Leine blijven klinken. Het is een verademing om naar Leine te luisteren in een zaal waar je een speld kunt horen vallen. De mooie zangpartijen, soepele fluitarrangementen en het subtiele gitaarspel komen prachtig tot hun recht.

Klapper van de avond is het laatste gedeelte van de set waarbij een complete band het podium betreedt. Muzikanten als gitarist Anton Goudsmit (New Cool Collective), drummer Finn Kruijning (Moss) en vriend en gitarist Michiel Stam, die ook al een bijdrage aan de plaat leverden, geven een absolute meerwaarde aan de toch al niet saaie nummers. The Vow zit al tijden in Leine’s set maar klinkt met band weer geheel fris en spannend en de zingende zaag van Henrik Holm geeft het even grappige als macabere The Dreadful End of Taxman Brown een spookachtig sfeertje mee. Opgelucht en trots neemt Leine het ovationele applaus aan het eind van de avond in ontvangst.