Een aanslag op de synthesizer klinkt door de Melkweg, en het publiek wandelt de oude zaal binnen. Chikinki staat klaar op het podium en kijkt een beetje verloren de zaal in. Het is vrij leeg in de zaal, elke bezoeker zou twee vierkante meter voor zichzelf kunnen claimen. In plaats daarvan blijft er vooral een groot gat voor het podium open. De band begint met spelen, maar lijkt wel een beetje verveeld. Zo nu en dan mompelt de zanger of de keyboardspeler de titel van het volgende nummer in de microfoon, maar echt enthousiast klinkt het niet. Misschien komt daarom de rest van het optreden zo nep over. Zodra de muziek begint verliest de band zich, of zo moet het in ieder geval lijken. Trevor Wensley, de man achter de synthesizer, is het gehele optreden verstoppertje aan het spelen in zijn haar en Boris Exton, de keyboardspeler, lijkt al helemaal van de wereld. Hij hangt over zijn instrument alsof dat het enige is wat hem staande houdt en als hij even niets te doen heeft kruipt hij over het podium naar zijn blikje bier. Zanger Rupert Browne wil ons overtuigen met handbewegingen die hij geleend lijkt te hebben van Editors frontman Tom Smith en Pete Doherty’s schijt-aan-alles houding. Zo probeert hij het optreden op te fleuren door Trevor’s synthesizer af te pakken, maar die is veel te druk bezig met zijn haar en ziet er de grap niet van in. Is dit totale overgave aan de muziek of heeft de band zich vergrepen aan het brede drugsaanbod van Amsterdam? Hoe dan ook, de act en de muziek zijn beide verre van origineel. Het nieuwe album Brace Brace mist de spannende nummers die we van Chikinki gewend zijn. Er is nu vrijwel niets meer wat de band onderscheidt van de grote massa, behalve dan dat er in de bandnaam een ‘the’ ontbreekt. Het laatste nummer Assasinater 13 weet ook niet echt iets los te maken en de zeer bescheiden vraag om een toegift wordt dan ook niet beantwoord. Muzikaal gezien zijn ze niet slecht, maar Chikinki weet de muur tussen band en publiek niet te breken. Gezien: Chikinki Melkweg, 9 mei 2008 Tekst: Doenja Oogjes Foto's: Sacha Oeij