Het is moeilijk om als singer-songwriter echt je naam te vestigen in Amsterdam. Het aanbod is breed en er is talent in overvloed. Sommigen kiezen ervoor zich op plaatopnamen te verschuilen achter weldadige arrangementen en extra lagen studioproductie. De Amsterdamse bard Hartog gaat desalniettemin voor de confrontatie door ervoor te kiezen de liedjes op zijn debuutplaat Storyteller te voorzien van een minimale begeleiding. Slechts zijn stem, gitaar en her en der wat toetsen vormen de basis. In dit ensemble is zijn stem zowel zijn grootste kracht als zijn zwakte. Licht, met een prima falset, dromerig, een tikkie vrouwelijk zelfs. Je associeert Hartog’s vocalen eerder met Annie Lennox dan met Paul Weller of Leonard Cohen. Maar bij vlagen maakt die lichtheid zijn stem net wat te vlak om echt de aandacht vast te houden. Het tempo van Storyteller is nogal laag. Gevoelige, bedachtzame ballads beslaan het gros van de plaat. Na de goede opener Detonate wordt de spanning net iets te langzaam opgebouwd. Rond het vierde nummer zakt de aandacht daarom een beetje weg. Maar redding is nabij, want nummertje vijf, het met warme toetsen verrijkte Leave A Light On, is zonder twijfel het meest krachtige nummer van de plaat. Vanaf daar is het zweven geblazen. Denk aan Boards of Canada, een akoestische Erlend Øye of het zachtere werk van Eurythmics. Naar het einde toe verrast Hartog nogmaals. Uit de bocht vliegende orgels zetten je weer met beide benen op de grond. En zo blijkt de goede man ook nog een vurige kant te hebben. Al met al moet gezegd worden dat Hartog zichzelf geen slechte dienst heeft bewezen. De akoestische aanpak wordt op de juiste momenten van iets extra’s voorzien, en op een paar kleine missertjes na (Too Soon en het nogal saaie Crust) valt op Storyteller weinig af te dingen. De tijd zal ons leren of Hartog zich staande houdt in het illustere gezelschap van Amsterdamse singer-songwriters, maar op basis van deze plaat maakt hij een goede kans. Puike prestatie. Jasper van der Put