Noorderslag programmeur Richard Jongetjes vroeg na het zien van de film Control of singer-songwriter Ernie Green een Joy Division coverband wilde formeren. Na een korte zoektocht en enkele repetities tourt Closer to Curtis nu langs de Nederlandse clubs, veelal gecombineerd met een vertoning van Control. Afgelopen donderdag mochten bezoekers van de Melkweg genieten van dit avondje Joy Division. Gewaagd is het wel om als coverband direct na de film van Anton Corbijn met werk van Joy Division het podium op te gaan. Een van de verrassend sterke punten van Control is de zeer authentiek klinkende muziek die door de acteurs zelf in is gespeeld. Ook het stemgeluid van acteur Sam Riley is nauwelijks te onderscheiden van dat van Ian Curtis. Closer to Curtis doet echter geenszins onder voor de muzikale hoogtepunten uit de film. In een klein uur komt er een gevarieerde keuze uit het repertoire voorbij, waarbij de nadruk ligt op de dansbaarheid van de new wave. Er wordt geen noot teveel gespeeld en er is goed geluisterd naar het geluid van Joy Division. Ook zanger Ernie Green blijft, ogenschijnlijk zonder moeite, dicht bij het stemgeluid van Ian Curtis. Wel moet hij, wanneer hij de bewegingen van Ian Curtis imiteert, zijn meerdere erkennen in acteur Sam Riley. Bassist Joost Kuijer, die ook bast in de Amsterdamse bands Wounded Kite en Sykosonics, is erg enthousiast. ‘Tot nu toe gaat het echt boven verwachting. De optredens gaan fantastisch en er komen veel mensen op af.’ Meer dan bij zijn eigen bands heeft de bas in Joy Division een centrale rol. ‘Die baslijnen van Peter Hook lijken vaak meer op gitaarpartijen, met veel hoge noten en dubbele snaren. Ik speel ineens tonen waarvan ik niet wist dat ze op m’n basgitaar zaten.’ Joost kan er nog tot eind mei van genieten. ‘Dan houdt het op, we doen dit alleen voor deze tour. Daarna gaat iedereen weer aan de slag met zijn eigen projecten.’ Gezien: Closer to Curtis, Melkweg, donderdag 13 februari 2008. Closer to Curtis speelt nog tot eind mei in het Nederlandse clubcircuit. Kijk op MySpace voor de data. Recensie: Rens van den Boogaard Fotografie: Brechtje Keulen