‘Oef’, zullen de heren van The Tunes gedacht hebben toen Nederland de kwartfinale van Rusland verloor. De stemming in Skek kelderde namelijk tot ver beneden het vriespunt en het massaal toegestroomde publiek vertrok linea recta weer naar huis. De overblijvers leken meer geïnteresseerd in het nabespreken van de wedstrijd dan in ‘de belofte van 2008 van Noord Holland’. “Dat wordt sterke drank en depressieve liedjes”, verzuchtte zanger en trekharmonica-speler Remco terwijl hij zijn oranje shirt uit trok. Maar de huisband van Skek laat zich niet kennen en besluit hun set buiten te beginnen. Gewapend met gitaar, contrabas, trekharmonica en wasbord verplaatst de band zich naar de stoep en trakteert de Zeedijk op een paar zomerse nummers om de stemming er weer in te krijgen. Een slimme zet, want zodra het optreden naar binnen verplaatst, krijgen ze een flink aantal voorbijgangers mee. Eenmaal binnen blijkt dat de band te groot is voor het podium van Skek. Geen nood, de helft van de band speelt gewoon tussen het inmiddels toegestroomde publiek. Al snel wordt duidelijk waarom de band geldt als een van de meest veelbelovende acts van dit moment. Depressieve liedjes worden achterwege gelaten en de band heeft een enorm energieke uitstraling. Muzikaal gezien zouden The Tunes het jongere, onstuimiger broertje van The Kooks kunnen zijn. Het warme sfeervolle geluid van contrabas en trekharmonica zorgt voor een zomers vakantiegevoel. Dit wordt versterkt door de driekoppige zang die qua speelsheid soms aan The Monkees doet denken. Dat het niet te zoet wordt, is te danken aan de heerlijke rock ’n roll gitaarsolo’s die zorgen voor het stevige randje in de muziek. Het jonge hondenimago uit zich ook in de teksten. The Tunes zingen over appeltaart, meisjes, Elizabeth Taylor en chips. Geen doorleefde ontboezemingen à la Tom Waits dus, maar teksten met een knipoog en titels als Pududu en Woetsjido. En zoals je met dit soort titels kan verwachten, ligt het meezinggehalte erg hoog. Maar ook een tekstueel iets ingewikkelder nummer als Let The Sun Shine wordt nog moeiteloos door het publiek ondersteund. Inmiddels heeft de band het publiek zo om zijn vinger gewikkeld, dat niemand nog van ophouden wil weten. Dus wordt een aantal nummers voor de tweede keer ingezet, om nog even van die niets-aan-de-hand-sfeer te genieten die de The Tunes oproept. The Tunes laten zich dus niet uit het veld slaan, maar zetten met veel enthousiasme een optreden neer dat staat als een huis. De avond ervoor speelden ze nog voor duizend man als het voorprogramma van Karin Bloemen. Nu zijn ze weer even terug in een kleinere omgeving. En met plezier, want naar eigen zeggen ligt hun hart meer bij de intieme sfeer van een huiskamerconcert. Daar lag dan ook één van de weinige moeilijkheden van de avond. The Tunes is namelijk niet alleen te groot voor het minuscule podiumpje van Skek, maar het gaat nu zo hard met de band dat ze al snel zulke kleine optredens dreigen te ontgroeien. Gezien: The Tunes Skek, zaterdag 21 juni 2008 Tekst: Dorinde Meuzelaar Foto's: Anouck Wolf