Voor singer-songwriter Lake Montgomery is reizen een tweede natuur. Of misschien moeten we in dit geval wel van een eerste natuur spreken. Van kinds af aan is ze altijd onderweg. Ze groeide op in verschillende plekken in Texas en woonde daarna een aantal jaar in New Orleans. Na de overstromingen begon haar reis over de wereld, die voorlopig in Amsterdam eindigde. “Met de gedachte om hier een maand te blijven. Daarna dacht ik ‘ik kan best nog een maand blijven’, en daarna: ‘of drie maanden’. En nu woon ik hier al twee jaar. Ik heb altijd veel gereisd. Als ik op reis ben kom ik in een soort vertrouwde stemming die ik zelfs wel met drugs zou willen vergelijken. Als ik me verplaats word ik productief.” Maar inmiddels begint ze te twijfelen aan de waarde daarvan: “Overal waar ik kom moet ik weer opnieuw beginnen. Ik loop in een cirkel terwijl ik denk dat ik ergens heen ga.”. In Amsterdam kwam ze al snel terecht bij het Amsterdam Songwriters Guild. “Ik doe dat overal waar ik ben. Als ik op reis ben en ik wil ergens voor langere tijd blijven, ga ik naar een open mic om vrienden te maken. Niet om een muzikant te zijn, maar omdat het de beste manier is om in de scene te komen waar ik in wil zijn. Ik ben altijd terughoudend geweest met zeggen dat ik muzikant ben. Of er nou mensen kijken of niet, ik doe gewoon wat ik doe. Maar als mensen het niet goed zouden vinden zou ik het niet doen. Het publiek motiveert me wel om te spelen.” “Ik kreeg mijn eerste gitaar toen ik zestien of zeventien was, en die wilde ik alleen maar om Nirvana nummers te kunnen spelen. Dat bracht me richting het singer-songwriter aspect van muziek, want Kurt Cobain was een geweldige tekstschrijver. Op dit moment is Nina Simone mijn favoriet. Ik zou voor altijd naar haar kunnen luisteren, en verder nergens naar. Als het moest, want ik hou wel van afwisseling. Sommige mensen vergelijken me met haar. Dat is heel aardig, maar het is niet te vergelijken. Het is heiligschennis!” Een andere vergelijking die veel gemaakt wordt is die met Tracy Chapman. “Ik zou niet teleurgesteld zijn als die vergelijking zou kloppen.” De reacties op haar optredens zijn tot nu toe overal uitermate positief. Toch blijft Lake Montgomery kritisch: “Ik moet muzikaal gezien nog heel veel leren. Ik ben nog niet op het niveau waarop ik wil zijn. Ik denk dat ik wel potentie heb, maar ik ben er nog niet. Dat heeft me ook tegengehouden een album te maken. Ik bleef maar tegen mezelf zeggen dat ik er niet klaar voor was. Ik ben nu dingen aan het opnemen met verschillende mensen, maar ik ben met geen van die dingen tevreden. Maar van de andere kant, dit is ook maar een snapshot van waar ik nu sta. Dit hoeft niet het beste album in de wereld te zijn. Maar ik zou het niet fijn vinden om deze plek te verlaten – als ik dat al zou doen – zonder dat ik een album gemaakt had. Ik ben nu op het punt beland dat sommige nummers verlopen zijn in mijn leven. Ik moet een momentopname maken van waar ik nu ben, voordat ik nieuwe dingen kan opnemen.” Of ze voorlopig nog in Amsterdam zal blijven is niet helemaal duidelijk: haar visum is verlopen, en ze verblijft dus min of meer illegaal in Nederland. “Als ik twee jaar geleden direct een besluit had genomen, had ik bijvoorbeeld naar school kunnen gaan. Nu is de vraag of ik dat nog wil, want als ik dat doe kan ik niet meer zomaar weggaan.” Maar juist door dat verlopen visum is ze een deel van haar onafhankelijkheid kwijt: “Als er iets vervelends met bijvoorbeeld mijn gezondheid gebeurt, ben ik in een slechte positie. Mijn leven is gebaseerd op geluk, en dat gaat goed, maar dat zou zomaar kunnen veranderen.” Enkele weken geleden was het bijna gebeurd: Lake Montgomery verloor haar paspoort in Frankrijk en belandde in een Franse cel. Een week lang zat ze opgesloten, totdat haar advocaat een gaatje in de wet vond waardoor ze vrijgesproken werd. “Ze geloofden niet dat ik Amerikaans ben. Het was gewoon type casting. Veel Afrikanen proberen via Spanje Frankrijk in te komen, en die zeggen allemaal dat ze hun paspoort hebben verloren. Ik was er van overtuigd dat mijn hele leven dat ik hier in Amsterdam heb opgebouwd verloren zou zijn, en toen werd ik plotseling vrijgelaten. Uit die ervaring zullen wel een paar nummers voortkomen.” “Iemand heeft wel eens tegen me gezegd dat mijn nummers deprimerend zijn. Ik heb wel nummers die andere emoties oproepen, maar ik moet meer aandacht besteden aan de volgorde. Dat is heel belangrijk voor een optreden, maar ook voor het album dat ik wil maken. Ik schrijf nu iets positievere nummers. Ze hebben allemaal droevige ondertonen, maar die zijn wat minder duidelijk. Ik zie muziek als een manier om met mezelf te communiceren, want in mijn hoofd is geen taal, daar zijn alleen plaatjes. Als je een liedje over je gedachten maakt, maak je die daarmee ook waardevol voor andere mensen.” Dat de meeste Nederlandse singer-songwriters in het Engels zingen, begrijpt ze dan ook niet: “Eerst zet je je gedachten om in taal, en dan vertaal je die weer in een andere taal. Ik begrijp het punt niet. Ik bewonder Anne Roos Rosa de Carvalho, omdat ze er gewoon voor kiest om in haar eigen taal te zingen. Dat Nederlands geen muzikale taal is, is gewoon niet waar.” Ze is even stil, en zegt dan: “Het is nog steeds zo gek om ervoor te kiezen om muzikant te zijn, terwijl ik andere dingen zou kunnen doen die mijn toekomst zouden kunnen garanderen. Het is mijn droom om muzikant te zijn. Ik zou het doen als ik kon. Het zou zo geweldig zijn om iets te doen dat ik echt heel graag doe, en daar dan van te kunnen leven.” In Amsterdam gaat Lake Montgomery met het opnemen van een album nu de eerste stap zetten. Maar over één ding is ze heel duidelijk: “De Nederlandse winter, dat doe ik echt nooit meer. Ik denk dat ik voor minstens een maand weg ga.” Interview: Brechtje Keulen