Het is gezellig druk in Koffiehuis KHL Amsterdam. Aan de bar en aan de zijkanten van de ruime staan diverse mensen en alle tafeltjes zijn bezet. De Nijmeegse singer-songwriter Marten de Paepe beklimt samen met zijn driekoppige band het kleine podium in het midden. De iele, met een grote bruine bos krullen behepte De Paepe begint opgewekt te vertellen, iets wat hij het hele optreden zal doen. Elk nummer wordt ingeluid met een anekdote. “Het eerste nummer heet Wake Up Call. Ik zing dit nummer elke morgen met mijn raam open in de hoop dat de vogels het over zullen nemen.” Een vrolijk liedje wordt ingezet. De Paepe krijgt bijval van toetseniste Chantal van der Leest, die de tweede stem voor haar rekening neemt. Dit blijkt een gouden combinatie, de twee stemmen passen mooi bij elkaar. De nummers die revue passeren blijken allemaal een functie te hebben in de Paepe’s leven. Zo is daar het afwaslied, het snelweglied, een hymne over het oosten des lands en zelfs een nummer voor de kat van Van der Leest. Deze anekdotes maken het optreden persoonlijk. Naast gitaar, die door De Paepe zelf wordt bespeeld, bestaat de muziek uit drums en een elektrische gitaar. Verder wisselt Van der Leest harmonium en xylofoon af. De xylofoon is op het ene moment heel passend, zoals in Wake Up Call, maar komt bij tijden ook een beetje knullig over. Het harmonium in Island In The Sea komt een stuk beter uit de verf. De nummers nemen je mee als een kabbelend beekje, even weg van hier. Het publiek gaat er helemaal in op en De Paepe krijgt de zaal muisstil. De meeste nummers zijn vrolijk en lief, met een vleugje melancholie. Maar ook heftiger nummers, zoals de ode aan Amsterdam Stepping Stones, worden niet geschuwd. In Come Around krijgt de toetseniste een grotere rol door het eerste stuk alleen te zingen. Ze oogt onzeker maar dat is nergens voor nodig, ze heeft een heldere stem en vooral in combinatie met De Paepe klinkt het heel mooi. Na krap een uur zit het optreden erop, tenzij “het dak eraf gaat”, dan wil De Paepe nog wel een toegift doen. En het dak gaat er blijkbaar af want hij komt terug, alleen met zijn gitaar. Hij zingt een Nederlandstalig nummer, Straattoneel, dat zijn naam te danken heeft aan een gedicht van W.F. Hermans. Hoewel hij daar toch echt alleen op het kleine podium staat, lijkt het alsof er iemand meezingt. De samenzang van de rest van het optreden zit nog zo vers in het geheugen dat het lijkt alsof het tweestemmig is. Gezien: 30 december 2007, Koffiehuis KHL Amsterdam Tekst: Maaike van Dam Foto’s: Olga Westrate